அபிதா

முகநூலில் P.G.சரவணனின் ‘ வனஞ்சுற்றிப் பறவை” இணைப்பு நேற்று
இருந்தது.   வனத்தை ஒரு பறவையாகச் சுற்றுதல் சரவணனுக்கு வாய்த்திருப்பதை அவர் பதிவின் வரிகள் உறுதி செய்கின்றன. வனத்தின் தொன்மை, வனத்தின் ஆதிமை அவருடையசொற்களில் கலந்து ஒரு சங்கப் பாடலின் குரலைத் தந்திருக்கின்றன. ஒருபறவையின் குரலை எனக்  கூடச் சொல்லலாம்.  ஒரு வனம், தொடர்ந்த அழிவின் மத்தியிலும் இன்னும்எப்படிப்  புதிதாகவும், புத்துணர்வூட்டுவதாகவும் இருக்கிறதோ, அப்படியே பறவைகளின் குரலும் இருக்கிறது.  ஒரு எந்தச்சாயுங்காலத்தின் கூடடையும் பறவைகளின் குரல்களும் அவரவர் அறிந்த, அறியாத ஒரு கானகத்தை, மரச் செறிவை வெயில் மயங்கி இருள் படரும் அந்த மாயப் பொழுதில் உருவாக்கிவிடுகின்றன.

நெல்லை-மதுரை புறவழிச் சாலையை விட்டு விலகி,  கங்கை கொண்டான் ஊருக்குள் போகிற பஸ்ஸில் உங்களுக்குப் பயணம் செய்கிற வாய்ப்புக் கிடைத்தால் நீங்கள் பாக்கியசாலி. போலீஸ் ஸ்டேஷன் பக்கம் ஒரே ஒரு பேருந்து நிறுத்தம் தான் உண்டு.    அது என்ன மரம் எனக் கவனிக்க விட்டுப் போயிற்று.   அத்தனை பறவைகளை ஏற்றுக் கொள்கிற அளவுக்கு அது ஓர் பெரு மரம்.  மரத்தடி பூராவும்   தரையே தெரியாத அளவுக்கு ஒரே பறவை எச்சம். கொடுத்து வைத்த ஊர். கொடுத்துவைத்த மனிதர்கள்.

 இங்கே தமிழ்ப் பண்பாட்டு மையம் இருக்கும் பகுதிக்கு உழுவைச் சாலை என்று பெயர் வைத்திருக்கிறார்கள்.  ட்ராக்டர் என்பதற்கான புதிய தமிழ்ச் சொல்லாக்கம் உழுவை.  அங்கு  வரிசையாக மூன்று நான்கு வாகை
மரங்கள்.  எல்லாம் பூத்துக் குலுங்கும் பறவைக் குரல்களால்.  ஒரு மரம் அதனதன் பருவங்களில் பூக்களையும்.  தினம்தோறும்  பறவைகளின்  குரல்களையும்  உதிர்க்கிறது.
எதை யாருக்கு     முடிகிறதோ அவர்கள் அதைப் பொறுக்கிக்கொள்ளலாம்.                                                                                                        
தேர்தல் சமயம் அந்தப் பக்கத்துப் பள்ளிக் கூடத்தில்தான் வாக்குச் சாவடி இருக்கும்.  பெரும்பாலும் வாக்குப் பதிவு ஐந்து மணிக்கே  அனேகமாக முடிந்துவிடுகிறது. இந்தப் பறவைகள் அடைகிற,  மறை ஓதுவது போலப் பறவைகள் ஆனந்தம் பாடும் அந்தக் கருக்கலில், பறவைகளின் ஒலியைக் கேட்ட காதோடு யாரும் வாக்குச் செலுத்துவார்கள் எனில், அந்தக் கணமே  ’திருமங்கலம் சூத்திரங்கள்’ தோற்றுப் போய்விட்டிருக்கும்

வாகைமரப் பூவும், பறவைகளும், காற்றும் அந்தப் பொழுதில் தங்களுக்குக்
கீழாக, ஊடாக வாக்குச் செலுத்தச் செல்கிறவர்களின் ‘பொன்னான’
விரல்களைச் சரியான பொத்தான்களை அழுத்தச் செய்யும் மேன்மையை
உடையவை. தேர்தலைப் புறக்கணிக்கச் செய்யும் முடிவைக் கூடக் கடைசி
நேரத்தில் எடுக்கவைக்கச் செய்யவும் கூடும் அந்தப் பறவைக் குரல்கள்.

நான் இளஞ்சிவப்புச் சாமரங்கள் போல உதிர்ந்து கிடக்கும் வாகைப்
பூக்களைப் பொறுக்கி எடுத்துக் கொள்ளாமல் வருவதில்லை.  பறவை
எச்சத்தால் மெழுகப்பட்டிருக்கிற தார்ச்சாலையில் இருந்து அப்படி ஓரிரு
பூக்களை  என்னைப் போலவே குனிந்து  (ரேஷன் கடையில் வாங்கிய நீல மண்ணெண்ணெய் அலம்பும் ப்ளாஸ்டிக் கேனை கீழே வைத்துவிட்டு)            எடுத்துக்கொண்ட,  ஒக்கலில் பிள்ளை வைத்திருந்த   அந்தப் பெண்ணை
மறுபடியும் பார்க்கமுடியவில்லை.   ஒரே சித்திரத்தை இரண்டாம் முறை
வரைவதென்பது கடந்து போகும் எந்த தினத்தின் ‘ஏட்டிலும்’ கிடையவே
கிடையாது.

வனஞ்சுற்றிப் பறவையில் ஆரம்பித்து எங்கேயோ போயாயிற்று. .  அது வனத்தின் குணம்.   எங்கெங்கோ திக்குத்தெரியாது சுற்றச் சொல்லும்.  அது பறவையின் இயல்பு.   எங்கெங்கோ சுற்றிப் பறந்து தரையிறங்கும்.

வனஞ்சுற்றிப் பறவை என்பதைச் சற்றே மாற்றி , மனஞ்சுற்றிப் பறவை
என்று சொல்லிப் பார்க்கிறேன். அதுவும் நன்றாகத்தான் இருக்கிறது.  ஒரு
மனத்தை விடப் பெரிய வனம் இல்லை. ஒரு மனதைப் போன்று உயரச் சிறகடிக்கும் பறவையும் இல்லை.
மனஞ் சுற்றிப் பறவை , மனங்கொத்திப் பறவை.
எத்தனையோ வருடங்களுக்கு முன்பு நான் எழுதிய ‘அபிதா’ கவிதையை
நினைக்கத் தோன்றுகிறது. அது லா.ச.ரா எழுதிய ‘அபிதா’ வந்திருந்த நேரம்.
“நான் பழுத்திருந்த போது /  பழங்கடிக்க வராமல் / உளுத்துவிட்டதும்/
புழுப் பொறுக்க/ ஓடிவரும் மனங்கொத்தி நீ” என்ற அந்தக் கவிதையில்
முதன் முதலில் உட்கார்ந்த அந்தப் பறவை, அதற்குப் பின் திரைப்பாடல், கட்டுரைத் தொடர், சினிமாத் தலைப்பு என்று நிறைய இடங்களில் பறந்து
பறந்து உட்கார்ந்துகொண்டு இருக்கிறது. 

ஒரு பறவை என்றால் அப்படித் தானே இருக்கவும் வேண்டும்