வாழ்வெனும் பெரும் பூ

நிரம்புதல்.

நெல்லிக்காய்கள் உதிர்ந்துகிடக்கும்
எதிர்வீட்டுச் சுவரின்
சாய்ந்த நிழலில் அமர்ந்திருந்த
அவள் பக்கம்
அதுவரை பொறுக்கிய குப்பைக் கூடை.
அருகில் இருந்த கிழவனின் கால்களில்
ஆயுட்காலச் செம்மண் புழுதி.
தானியம் பொறுக்கும் பறவையாக நகர்ந்து
வெயிலில் கிடந்த உருட்டுக்கல்லை
மூக்கின் அருகில் வைத்து
நீண்ட நேரம்
முகரத் தொடங்கினான்.
பார்த்துக் கொண்டே நடந்து எனக்குள்
நிரம்பத் துவங்கியது
வாழ்வெனும் பெரும் பூவின்
வாசம்.
%
ஆனால்...

‘எல்லாவற்றையும்
எடுத்துக் கொண்டீர்களா?’
யாரிடமோ கேட்கிறார்கள் யாரோ.
எதையும் எடுத்துக் கொள்ளவில்லை.
எதையும் விட்டுவிடவும் இல்லை.
என் எல்லா நகங்களிலும்
நீல அழுக்கு., ஆனால்.
%
போலவே...

இந்த மாலை வேளை
காலை வேளையைப் போல இருக்கிறது.
எனில், காலை வேளை
மாலையைப் போல இருந்ததா?
இல்லை.
காலை வேளை
காலைவேளையைப் போலவே இருந்தது
ஒரு கலங்கிய நதியென
என்னைக் கடந்து சென்றிருக்கும்
இரவின் ஈரத்துடன்.
%

கல்யாண்ஜி