நல்வாழ்த்துகள்.

எல்லோர்க்கும்  புத்தாண்டு  நல் வாழ்த்துகள்.
இனிய 2013.
நல்லா இருங்க.
%
கல்யாணி.சி.

கூடுவிட்டு...

“கூறல்” கதையை 1971ல் எழுதியிருக்கிறேன். நாற்பத்து இரண்டு வருடங்களுக்கு முன் ஜோதிவினாயகம் சிறிது காலம் நடத்திய ‘உள்களும் வெளிகளும்’ சிற்றிதழில் வெளிவந்தது.

போனவாரம் அந்தக் கதையை மீண்டும் நடப்பில் எழுதுகிற நிலைமை. ‘கூறல்’ கதையில் தாத்தா இருந்த இடத்தில் எங்கள் அப்பா. கிருஷ்ணன் இருந்த இடத்தில் நான். கிருஷ்ணனுக்கு  கதையில் மட்டுமல்ல நிஜத்திலும் அதே பெயர்தான். நான் அறிந்த முதல்முதல் சவரத் தொழிலாளி. அவருக்குத் தெரிந்த வாழ்வும், அவர் பேசிய நுண் அரசியலும் இன்றுவரைக்கும் எனக்குப்  பிடிபடாதவை. அந்தக் கதையின் இன்னொரு முக்கிய பாத்திரமான வெயிலை, மார்கழிப் பனி இடம் பெயர்த்திருந்தது. வெயிலின் இடத்தில் பனி இருந்ததே தவிர, வெயிலின் காரியத்தை ஒருபோதும் பனியால் செய்யமுடியாது.

அப்பாவுக்கு சவரம் செய்துவிடுவது இது முதல் முறையல்ல.அவருடைய மிக மோசமான இருதயவலிக்குப் பிந்திய தீவிர சிகிச்சையில், கோடம்பாக்கம் (பவர்ஹவுஸ் ஸ்டாப் என்பது 92ம் வருடத்திய அடையாளம். இப்போது ஏதாவது மால் அல்லது பெருவணிக வளாகங்கள் அந்த அடையாளத்தைப் பிடுங்கியிருக்கும்.) ‘பெஸ்ட் ஹாஸ்பிடலில் இருந்த சமயமே, அவருடைய இந்த, மற்றும் குளியலறை, கழிவறைப் பொறுப்புகளை ஏற்றிருக்கிறேன். அப்போது அப்பாவுக்கும் சற்று வயது குறைவு. இவ்வளவு முதுமையில்லை. பொய்ப் பற்கள் கிடையாது. கன்ன எலும்போடு தோல் ஒட்டிக்கொள்ளாது. கேட்புத் திறன் பழுதில்லை. எழுபதை நெருங்கும் வயதுக்கும் தொண்ணூறை நெருங்கும் வயதுக்கும் வெவ்வேறு வாடைகளை திரேகம் வைத்திருக்கிறது.

எனக்கும் அப்போது நரைத்திருக்கவில்லை. பிந்திய நாற்பதுகளில் ஒருவன் அடைகிற தற்காலிக நிறைவும் நிதானமும் என்னிடம் இருந்தன.  நான் வெற்றிகரமான என்பதைவிட மனோகரமான என்னுடைய பருவத்தில் இருந்தேன். அந்த தினங்களில் நான் அப்பாவுக்குச் செய்த சவரம் மிக நேர்த்தியான ஒன்றாக இருந்த்து. ‘கூறல்’ கதையில் வரும் கிருஷ்ணனின் தொழில் சுத்தத்திற்கு என்னுடையது ஒன்றும் அப்போது குறைந்ததல்ல. இப்போது அப்படி எந்தச் சவாலையும் விட என் விரல்கள் தயாராக இல்லை. இன்றைய அன்றாடமும் அப்படி எந்த உத்தரவாதங்களையும் தந்து விடாது.  ஆனால் மனம் முன்னை விடக் கனிந்திருக்கிறது. அப்பாவுக்கு மட்டுமல்ல, வேறு எந்த மூன்றாவது முதியவருக்கும், அல்லது ஒரு சிகிச்சைப் படுக்கையில் இருக்கிறவருக்கும் அதே ஒருமையுடன் இந்த உதவிகளைச் செய்யத் தயாராக இருக்கிறது.

அப்பாவுக்கு நோய் ஒன்றும் இல்லை. இந்தப் பத்தாம் தேதி இரவு, தூக்கத்திற்கு இடையில் எழுந்திருந்திருக்கிறார். எண்பத்தெட்டு வயதில் இரண்டு தடவைகளாவது அப்படியான அவசியம் இருக்குமே.  வழக்கம் போல எழுந்து, வழக்கமான இடத்திற்குத்தான் போயிருக்கிறார். முதுமை பகலிலும் இரவிலும் அதற்குத் தோதுவான இடத்தை அதுவாகவே தேர்ந்து கொடுத்துவிடுகிறது. மீறமுடிவதில்லை.  தலை சுற்றியிருக்கிறது. பிடித்திருந்த டார்ச் லைட்டோடு விழுந்துவிட்டார். கையை ஊன்றியதில், வலது மேற்கை எலும்பு, தோள்ப்  பட்டை மூட்டோடு சேரும் இடத்தில் உடைந்துவிட்ட்து. நுட்பமான இடம். முறிவும் கூடுதல். அசையாமல் இருக்க, கட்டுப் போட்டிருக்கிறார்கள். இப்போது மாவுக்கட்டு எல்லாம் கிடையாது. ஒரு ஆயத்தத் தொட்டில். மணிக் கட்டை, மேற்கையை, கீழ் நெஞ்சைச் சுற்றி அசையாமல் பிடித்துக்கொண்டு, வெல்க்ரோ முணுமுணுக்கிறது. எல்லாம் இடது கையால்தான். சாப்பாடு ஒரு கரண்டியின் உதவியுடன்.

அப்பா தினசரி முகம் திருத்துகிறவர். அவரை சவரம் செய்யாத இரண்டாவது நாள் முகத்துடன் பார்த்த்து இல்லை. அம்மா இறந்த சூழ்நிலையில் கூட. இப்போது பத்து நாட்களுக்கு மேல் ஆகிவிட்ட்து. முடிவெட்டிக்கொள்கிற தவணையும் தாண்டி அதிகவாரங்கள் இருக்கும். பிடரியில் முடி அப்படி மடங்கிக் கிடப்பது எனக்குப் பிடித்திருந்த்து. ஒரு, நெடுந்தூரம் பயணித்த, ஓவியனின் களையை அப்பாவுக்கு அது தந்திருந்தது. அந்த பத்து நாள் தாடி அப்படியில்லை. நோயாளித் தோற்றத்தைக் கொடுத்து அப்பாவை வேறு மாதிரியாக வரைந்துவருவதை ஒப்புக்கொள்ள முடியவில்லை. நாங்கள் நடமாடாத சமயங்களில் பெரிய நிலைக்கண்ணாடியில் தன்னைப் பார்த்துக் கொண்டு அப்பா தனியாக நிற்கிற வேளைகளை அனேகமாக நாங்கள் எல்லோரும் பார்த்துவிட்டோம்.  கழுத்தை இடவலமாக அசைத்து , தன்னுடைய அதுவரையிலான தாடியைத் துல்லியமாகக் கணக்கெடுத்தபடி இருப்பதைப் பார்த்ததும் அவருக்கு முடியை வெட்டி, சவரம் செய்துவிடுவது எனத் தீர்மானித்தேன். தீர்மானத்தின் முக்கியமான ஷரத்து அதை நானே செய்து விடுவது என்பது.

மறுநாள் அப்பாவிடம் சொன்னேன். அப்பா மறுக்கவில்லை. ‘எதுக்குப் பா?” என்று ஒரு பேச்சுக்குக் கூடச் சொல்லவில்லை. ஒரு முடிதிருத்தகத்தில் அமர்வது போல, உடனடியாக்க் கண்ணாடி முன் அமர்ந்துகொண்டார். அவருடைய சவர உபகரணங்கள் இருக்கும், வெள்ளை மூடியிட்ட சிவப்பு டப்பாவை எடுக்கச் சொன்னார். அந்த டப்பாவுக்கு ஒரு வாசம் உண்டு. காத்ரெஜ் சோப்பு வட்டத்தின் வாடை அது. இந்த வாசத்தை, பிறவியில் இருந்தே, அப்பா இருக்கிற எல்லா இடங்களிலும் உணர்ந்திருக்கிறேன். சோப்பைக் குழைக்கிற அந்த பிரஷ் என்னுடன் ஒரு பால்யகால சகி அளவுக்கு சினேகிதம் உடையது.  பூத்த தென்னம்பாளைக் குலையைப் பார்க்கிறபோது கூட ஒரு தடவை அதன் ஞாபகம் வந்திருக்கிறது. அந்த அளவுக்கு அது ஒரு ஆழ்ந்த ஞாபகம்.

அந்த டப்பாவைத் திறந்து வரிசையாக எல்லாவற்றையும் எடுத்துவைத்த நொடியிலிருந்து நான், ‘கிருஷ்ணன்’ ஆகிவிட்டேன். கிருஷ்ணன் அணியும் ’வி’ கழுத்து மல்சட்டையை நான் எப்போது அணிந்துகொண்டேன் என்பது எனக்கே தெரியவில்லை. நான் மட்டும் பார்க்கும் படி என் பெருவிரலிலும் மேல் கைப் பக்கமும் பச்சைகுத்தியிருந்தது. பாரம்பரியமாக என்னுடைய விரல்களுக்கு இடையில் அருவமாக இருந்துவரும் சவரக்கத்திக்கு, அந்த நொடியில் உருவ விமோசனம் கிடைத்துவிட்டிருந்தது. அப்பா உட்கார்ந்திருந்த நாற்காலி அரக்குக் கலரில் இப்போது தயாரிக்கப்படுகிற பிளாஸ்டிக் நாற்காலி. இணைப்புச் சக்கைகள் விலகின ஒரு மர நாற்காலி போல அது இறந்த காலத்தின் பாஷையில் முனகுவது கேட்ட்து. அப்பா நாற்காலி முதுகோடு தலையைச் சாய்த்துக் கொண்டார்,

முதலில் முடிவெட்டிவிடுவதைத் தேர்ந்தெடுத்துக் கொண்டேன். முடி வெட்டிக் கொள்வதைவிட, முடி வெட்டிவிடுவது எனக்குப் பிடிக்கும். அம்பா சமுத்திரம் நாட்களில், ராஜுவுக்கு நானே வெட்டிவிட்டிருக்கிறேன். யாருக்கும் அது என்னால், வீட்டுக் கத்திரியால் செய்யப்பட்ட்து எனத் தெரியாத அளவில் இருக்கும். சமீபத்திய சுபாஷ் வரை, நேர்த்தியாக முடிதிருத்திவிடுகிற எல்லோருமே என்னால் கைகுலுக்கப்பட்டவர்கள். ஒரு வாடிக்கையாளனை விட அதிக நெருக்கமுடையது அந்த உறவு. அவர்கள் அறியாமலேயே அவர்களிடமிருந்து ஒரு சீப்பையும் கத்திரியையும் சரியாக உபயோகிப்பதற்கு நான் கற்றிருக்கிறேன்.

அப்பாவுக்கு முடிதிருத்துகையில், நான் என்னை கிருஷ்ணனாக அல்ல, சுபாஷாக நினைத்துக் கொண்டேன். ஒரு ரோமக் கற்றையில் கத்திரியின் இரண்டு விளிம்புகளும் பதிந்து நறுக்கும் போது உண்டாகும் நுட்பமான சத்தத்தை நான் எளிதாக, என் முதல் சில கத்தரிப்பிலேயே அடைந்து இருந்தேன். பக்கவாட்டில், உச்சியில், பின்கழுத்தில் என்று எல்லா இடங்களிலும் பிசிறே இல்லாமல் முடி திருத்திவிட எனக்கு முடிந்தது. முடித்த பின், அப்பாவிடம், ‘நல்லா இருக்குப் பா’ என்றேன். ‘முடிவெட்டுதது படம் போடுத்து மாதிரித்தானே. உனக்குத்தான் நல்லா படம்போடத் தெரியுமே’ என்றார். அப்பா அதை இவ்வளவு அழகாகச் சொன்னது எனக்குப் பிடித்திருந்த்து. நான் சவரத்திற்குத் தயாரானேன்.

வெதுவெதுப்பான  வென்னீரால் அப்பாவின் முகத்தை நனைக்கையில் அவர் கண்கள் மூடியிருந்தன. ஒரு குழந்தை போல இருந்தார். சோப்பைக் கரைத்து முகத்தில் நுரையை அப்பிக் கலைத்துவிடும்போது அப்பாவுக்கு ஒரு சுகமான கிறக்கம் வந்திருந்த்து. நான் புதிய பிளேடை ரேஸரில் பொருத்துகையில், லேசாக அரைக்கண் திறந்து, ‘எதிர் போடவேண்டாம்’ என்றார்.  அதாவது கீழிருந்து மேல் பக்கம் இழுக்கக் கூடாதாம். வெட்டுக் காயம் படாமல் இங்கே, ‘நேர்’ போடவே  கை நடுங்குகிறது. இதில் எதிர் எங்கே போட? ‘சரி’ என்றேன். ‘சரி அப்பா’ என்று சொல்லவில்லை.

அவர் அப்பா இல்லை. நான் கல்யாணி இல்லை. அவர் சவரம் செய்து கொள்கிறவர். நான் செய்கிறவன்.  அந்த இடத்தை நாங்கள் இருவருமே அடைந்திருந்தோம். முகத்தைத் திருப்பவேண்டிய இடங்களில் திருப்பி. முகவாயை உயர்த்த வேண்டிய சமயங்களில் உயர்த்தி, உதட்டை மடிக்க வேண்டிய நேரம் வாகாக மடித்துக் கொடுத்தார். நோயாளியின் ஒத்துழைப்பை ஆங்கிலத்தில் பாராட்டி, தோளில் தட்டிக்கொடுக்கிற ஒரு அறுவை மருத்துவர் மனநிலையை நான் எய்தி இருந்தேன். இரண்டாவது முறை சோப்பைக் குழைத்துப் பூசுகையில், அப்பா அதே சாய்ந்த தலையுடன், கிறக்கத்துடன், மூடின கண்களைத் திறக்காமல், ‘விரலை வச்சுத் தடவிப் பார்த்துக்கோ. தெரியும்’ என்றார்.  அப்படியே செய்தேன்.

கன்னம் ஒட்டிய, தோல் தளர்ந்துவிட்ட இன்னொருவரின் முகத்தில் எந்த வெட்டுக் காயமும் இல்லாமல், அதிகபட்ச சதவிகித நேர்த்தியுடன் சவரத்தை முடித்த்தே எனக்குப் போதுமானதாக இருந்த்து. அப்பா இப்படி அப்படி முகத்தைத் திருப்பிப் பார்த்தார். அண்ணாந்து, வழக்கமாக அவருடைய தாடையில் கத்திக்கு எதிர்ப்புத் தெரிவிக்கும் பிரதேசங்களைத் தடவிப் பார்த்தார். அப்படியொன்றும் அவருக்குத் திருப்தியில்லை என்று தெரிந்தது. நான் ஒவ்வொன்றாகக் கழுவித் துடைத்து, அதனதன் இடத்தில் வைத்து சவர டப்பாவை மூடினேன். ’அதையெல்லாம் அள்ளிப் போட்டிரு’ என்று அப்பா முக அசைவால் தரைப் பக்கம் காட்டினார். நாற்காலியைச் சுற்றிச் சிதறிக்கிடந்த நரைமுடியை எல்லாம் குனிந்து ஒன்றுசேர்த்துச் சேகரித்தேன். எழுந்துபோய் தூரப்போட்டுவிட்டு வந்தேன்.

கிருஷ்ணனாக இருந்து கல்யாணியாக மீளும் நேரம் சமீபித்துக் கொண்டிருந்த்தை உணர முடிந்தது. கூடு விட்டுக் கூடு பாய்வதில், ஆதிக் கூட்டுக்குத் திரும்புகிற நேரம் பதற்றம் நிரம்பியது. பாய்ந்திருக்கிற கூட்டில் இருந்து மீளமுடியாமல் போகும் அபாயம் நம்மைத் துரத்தத் தொடங்கி விடுகிறது.

அப்பா இருந்த நாற்காலியில் இருந்து இரண்டு அடி தள்ளி நின்று பார்க்கிறேன். கச்சிதமாக ஒழுங்கு செய்யப்பட்ட தலைமுடியுடன், மழமழப்பாகத் திருத்தப்பட்ட முகத்துடன் அப்பா இருந்தார். அன்றைக்குச் சாயந்திரம் நடக்கவிருக்கும் த.மு.எ.க.ச புத்தக வெளியீடு ஒன்றிற்குத் தலைமையேற்கத் தயாராகிவிட்ட உற்சாகமான களை வந்துவிட்டிருந்தது. செய்வன் திருந்தச் செய்துவிட்ட சந்தோஷம் எனக்கு. கொஞ்சம் கூடுதலாக முயன்றிருந்தால், இதைவிடச் சிறப்பாகச் செய்திருக்கலாம் என்று தோன்றியது.  எதையாவது சொல்ல வேண்டும் போல இருந்தது. அப்பாவைப் பார்த்து, “ ஜோரா இருக்கு ப்பா” என்றேன். அப்பா பதில் ஒன்றும் சொல்லவில்லை.

திரும்பாத பார்வை இன்னும் எதிரே இருக்கும் கண்ணாடியிலேயே இருந்த்து. இவ்வளவு சிரத்தையாக, ஒரு மணி நேரம் செலவழித்து, நான் செய்திருக்கும் இந்தக் காரியத்தின்  நிறைவில், அப்பா சொல்லப் போகும் வார்த்தைகளுக்குக் காத்திருந்தேன். வலது காதின் கீழ் துடைக்கப்படாமல் விடப்பட்ட சோப்பு நுரையை மேல் துண்டால் துடைத்துக் கொண்டே சொன்னார்,

‘அப்படியே விட்டுட்டு, நல்லா வளர்ந்த பிறகு வள்ளிநாயகத்துக் கிட்டே சொல்லி தாடியோடு ஒரு ஃபோட்டொ எடுத்துக்கிடலாம்னு நினைச்சுக்கிட்டு இருந்தேன்’

அப்பா சொல்லி முடிப்பதற்குள், ‘கூறல்’ கதையின் பக்கங்களில் இருந்து ஒரு பறவையின் எச்சம் போல் அந்த இடத்தில் நான் சொத்தென்று விழுகிறது போல இருந்த்து.

எல்லோரும் தாத்தாவும் கிருஷ்ணனுமாக ஆகிவிடமுடியாது. முக்கியமாக, அப்பாவும் நானும்.

%

எதன் கொலோ?

பசித்தவன் மட்டுமா பழங்கணக்குப் பார்க்கிறான்? என்னைப் போல, எழுதுகிறவன் பார்க்கிறவை அனைத்தும் பழங்கணக்குதானே. மீள் பார்த்தல் அற்ற எழுத்து சாத்தியமா? அறுபதுக்களின் கலைமகள் தீபாவளி மலர்களில்
ஃபோட்டொ என். ராமகிருஷ்ணா என்று கீழே பெயருள்ள நிறையப் புகைப்படங்கள் வரும். அனேகமாக புகைப்படக்காரரின் குடும்பத்துப் பெண்களும் குழந்தைகளும் இருப்பார்கள். அது அல்ல விஷயம். அவர் எடுத்த
தூரத்துக் காட்சிகளில், அனேகமாகக் கட்டிடங்களின் படங்களின் மேலோர
இடது அல்லது வலது விளிம்பில் ஒரு மரக்கிளையோ இலையோ தெரிந்து, அந்தப் படங்களின் அழகை உயர்த்திவிடும். அந்த எட்டிப்பார்க்கும் கிளையோ இலையோ மாதிரி, கொஞ்சமாவது பழைய ஞாபகங்கள் எட்டிப்பார்க்கிற புனைவுகள் மேலும் ஒரு அடர்த்தியை அடைந்துவிடுகின்றன.

நான் சமீபத்தில் உபயோகித்த ஒரு கோடுபோட்ட நோட்டை, அதன் அத்தனை பக்கங்களும் எழுதித் தீர்ந்துவிட்ட நிலையில், திருப்பிப் பார்த்துக் கொண்டிருந்தேன். அதன் அட்டை வடிவமைப்பே நன்றாக இருக்கிறது. இளம் பச்சை நிறம்.  கீழே வரவர பச்சை அடர்கிறது. நடுவில் மேல் நோக்கிய முகம், மேல் நோக்கி விரித்த கைகளுடன் ஒரு பெண்ணென யூகிக்கவைக்கும் கோட்டுருவம். அவரே விருட்சமாகித் தளைத்தது போல,கிளைவிட்டு இலை விட்டது போல, கோட்டுருவக் கிளைகளும் ஒளிச்சேர்க்கை நடத்தி உயரும்
இலைகளும்.

உள்ளே என்னென்னவெல்லாமோ. நிறையக் கவிதைகள், பிரசுரமானவையும், பிரசுரத்திற்கு லாயக்கற்றவை என நான் தீர்மானித்தவையும்.  சமீபத்தில் ராஜுமுருகனுக்கு  நெருக்கடி மிகுந்த ஒரு மனநிலையில் எழுதியனுப்பிய முன்னுரை, இதையெல்லாம் விட முக்கியமாக, சென்ற விடுமுறையில் வந்திருந்த என் பேரனுக்கு வரைந்து காட்டியிருந்த , அவன் விரும்பிக் கேட்ட,
ஆந்தை, தவளை, மாடு,கன்றுக்குட்டி மற்றும் ‘காக்காய்’ படங்கள். ஒரு ரோபோ, ஒரு கார். அவையும் அவனுடைய விருப்பமாகத்தான் இருக்கும்.
போதாதா இவை? திரும்பிபார்க்க ஒரு நோட்டுப் புத்தகத்தில் இவ்வளவு இருந்தால், அதன் வரிகளுக்குள் வராததாக எவ்வளவு இருக்கும்? வரிகளின் இடையில் எவ்வளவு ஒளிந்தும் ஒளித்துவைக்கப் பட்டும் இருக்கும்?

இந்த மூன்று கவிதைகளையும், அதன் கவிதைத் தன்மைக்காக அல்ல, வாசகனுக்கு அல்லாமல், எழுதிய எனக்கே மீட்டுத் தரும்  அந்த வரிகள் கிழித்துப் பறக்கவிட்டிருக்கும் என் தேதிகளுக்காக, பத்திரப்படுத்துகிறேன்.

%

விபத்துக்கு உள்ளாக்குவேன்
என பயமிருக்கும் எவரும்
இந்த வாகனத்தில் இருந்து
இறங்கிக் கொள்ளலாம்.
இப்போதுதான் அரசு உரிமம் பெற்றிருக்கிறேன்
எனினும்
இந்த வாகனத்தை நான் செலுத்திக் கொண்டிருப்பது
பிறவியில் இருந்து.
இறங்கும் முன்
இதுவரை அமர்ந்து நீங்கள் கொறித்த
அவதூறுப் பட்டாணிகளை
நீங்கள் வாசித்த நாற்றமெடுக்கும்
புலனாய்வுப் பத்திரிக்கைகளை,
உங்கள் கூந்தலில் சூடி உதிர்ந்த
பூக்களைக் கூட இங்கே
விட்டுவிட்டுச் செல்ல வேண்டாம்.
உங்களின் இதுவரையிலான சுவாசத்தை
நான் இன்னும் சிறிது தூரத்தில்
ஒப்படைத்துவிடுவேன்
என் பயணத்தின் நெடுஞ்சாலைக் காற்றிடம்.

%

நேற்று முன்தினம்
நீண்ட ஓர் இரவுப் பயணத்தில்
பழுதான பேருந்தில் இருந்து இறங்கி
ஒரே ஒரு நட்சத்திரம் பார்ப்பதற்காக
வாழ்ந்தது போல இருந்தது.
நேற்று எனிலோ
அடர்வனம் புகுந்து, நெடுவழி தொலைந்து
ஆளற்ற அருவியின்
நீர்ச்சிற்பம் பார்த்து
நிற்பதற்கென.
விடிவதற்கு முன்பே, இன்றெழுந்து
பசி கிள்ளும் வயிற்றுடன்
தச்சுவேலைக்குச் செல்லும்
இவர்களைப் பார்த்து நிற்பது
எதன் கொலோ?

%

இந்த கோடைகால முற்பகலில்
உங்களுக்கு விதிக்கப்பட்ட ச்ப்தங்களுக்கு
மத்தியில் நீங்கள் இருப்பீர்கள்.
முற்றிலும் நரைத்துவிட்ட
என் கன்னங்களில் படியும்
வெயிலை நசுக்குகின்றன,
ஒரு மரத் தச்சனின் இழைப்பு.
ஒரு புதர்ப்பறவையின் அதிரும் குரல்,
ஒரு தாமதச் சேவல் மற்றும்
கினிக்கோழியின் ஒன்றின்மேலொன்றாக
அடுக்கப்பட்டுச் சரியும்
கொலைபடு குரல்.
\இதையெல்லாம்விடத் துயரமான ஒன்று.
யார் வீட்டுப் பின் முற்றத்திலோ
தொடர்ந்து அலையடித்துத் தெறிக்கும்
துணிதுவைப்பின் ஈரச்சத்தம்.
பப்பாளி மரத்தில் அமர்ந்த
முதல் காக்கையில் துவங்கி,\
கூரியர் வினியோகிப்பவர் சைக்கிள் டயர்
பிருபிருத்து மணல் உதிர்க்கும் 
இன்னொடிவரை
கல் தேய, கை தேய
துவைக்கும் சேற்றுப் புண்நிரம்பிய\
அந்த விரல்கள் நெறிக்கட்டும்
வேப்பம் பூக்களில் இளைப்பாறும்
இந்த வியாழக்கிழமை சூரியனின் கழுத்தை,
என்னைச் சாட்சி வைத்து.

%

ஒரு விடை பெறல்.

பனி பெய்திருக்கிறது.
காற்றழுத்தத்திற்குக் கீழ்ப் படிந்து இந்த 7.44ல் கூட இன்னும் இன்றைய வெயில் வரவில்லை. மைனாக்கள் பேசுகின்றன. பூவரசம் பூ பூத்திருக்கிறது. மைதானப் புல்லை மேயும் கலப்பினப் பசுக்களில் ஒன்றின் பின்னால், கன்றுக்குட்டிக் களை மாறாத ஒரு இளங்காளை தன் முன்காலகளைத் தூக்கிப்போடுகிறது. நாரைகளுக்கு அது மிகவும் பழகிய காட்சி போல. ஒற்றை மூக்குத்தியுடன் முக்காடிட்டுப் போகிற பெண், இன்னும் கட்டுமானத்தின் கடைசி நிலையில் இருக்கிற தேவாலயத்தின் திசை நோக்கிச் சிலுவைக் குறியிட்டுத் தன்வழி திரும்புகிறார். எதிரே கணவருடன் நடந்து வரும், தூக்கம் மிச்சமிருக்கிற முகத்துப் பெண் தன்னைச் சீர்திருத்தி, சேலைத்தலைப்பை இழுத்துவிட்டு, அப்படி இழுத்துவிட்ட நொடியின் புதுப்பித்தலுடன் என்னை லட்சியப்படுத்தி அலட்சியப்படுத்த முயல்கிறார். தூரத்து இணைகோட்டுத் தெருவில், அலகில் முள்தைத்த வினோதப் பறவையின் குரலில், இடியாப்பம் விற்கிறவர் கூவிக்கொண்டு செல்லும் சைக்கிள் நகர்கிறது.

எல்லாம் சரிதான்.
ஆனால் இத்தனைக்கு மத்தியிலும், இத்தனையுடனும் இன்னொரு நிழல் இழுபடுகிறது. திரும்பத் திரும்ப ஜோ பால் சார் நினைவுக்கு வருகிறார். ஜோ பால் சாருடன் எனக்கு அதிகப் பழக்கமில்லை. இதுவரை ஐந்து ஆறுமுறைகள் பேசியிருந்தால் அதிகம். ஜோ பால் அதிகம் பேசமாட்டார். அதிகம் சிரிப்பார். அதிகம் செய்வார். அதிகம் செயல்படுகிறவர்கள் முகத்தில் இப்படியொரு களங்கமே அற்ற துல்லியமான சிரிப்புத் திரண்டுவிடும் போல.

ஜோ பால் சாரை எனக்கு தங்கராஜ்தான் அறிமுகம் செய்துவைத்தான். ஜோ பால் அதிகாரியாகப் பணியாற்றிய - ஒரு அருமையான மனிதரை இப்ப்டி, “பணியாற்றிய” என்ற இறந்தகால வினைச்சொல்லுடன் சம்பந்தப்ப்டுத்துவது என்பது எத்தனை துயரம் நிரம்பிய கொடுமை - வங்கியில் ஏற்கனவே இருந்த வரவுசெலவு  நடைமுறைகளில் உடனடியாகச் சில மாற்றங்கள் தேவைப் பட்டன. நான் அடிப்படையில் இன்னொரு வங்கியில் பணியாற்றி ஓய்வு பெற்றவன்தான் எனினும் , ஒரு வாடிக்கையாளன் வாடிக்கையாளனாக மட்டும் தானே நடத்தப் படுவான். நானும் அப்படித்தான்  நடத்தப்பட விரும்புவேன். என் முறை வரும்வரை வரிசையில் நிற்பது எனக்கு எப்போதும் சந்தோஷமானதே.  ஆனால், எனக்குத் தேவைப்பட்ட , அந்த  குறிப்பிட்ட வேலையில், வங்கிச் சேவைத் தடுப்புக்கு உட்புறம் அமர்ந்திருக்கிறவரின் புரிதலும் உதவியும் என்னைப் போன்ற தயக்கம் நிறைந்த, தொட்டால் சிணுங்கும் வாடிக்கையாளனுக்குத் தேவைப்பட்டது.

எடுத்த எடுப்பிலேயே, ஜோ பாலிடம் அந்தப் புரிதல் இருந்தது. மிக மிருதுவான அவருடைய பார்வையும் சொற்களும்,  அவர் என்னை உட்காரச் சொன்ன நாற்காலியையும் விட  வசதியாக இருந்தன. ஒரு கிறிஸ்தவக கருணையும் நட்பும் உடைய  கைகுலுக்கல் அவருடையது. தங்கராஜின் தொலைபேசி அறிமுகம் இல்லாவிட்டாலும் கூட, அவருடைய கண்களிலும் கைகளிலும் இந்த மிருது இருந்திருக்கத்தான் செய்யும். என்னை மட்டுமல்ல, தன்னருகில் வருகிற யாரையுமே ஜோ பால் சார் அப்படித்தான் பார்த்திருப்பார், மேஜை மேல் கணினி முகப்புக்கு முன், சற்று இறங்கி மூக்கில் நழுவியிருக்கும் கண்ணாடியுள் தன் பருத்த கண்களுடன் ஏறிட்டுப் பார்த்த அவருடைய முதல் பார்வை என்னிடம் பத்திரமாக இருக்கிறது.

நேற்று, தொலைபேசிக் கட்டணம் செலுத்த அதே வங்கிக் கிளைக்குப் போயிருந்தேன்.கிறிஸ்துமஸ் விடுமுறைக்குப் பிந்திய வேலை நாள்.  கூட்டம் அதிகமிருக்கும் என்று நினைத்தேன். இல்லை. என் வரவுசெலவு வரிசையில் நின்றபோது எல்லாம் நான் ஜோ பால் சாரின் நடமாட்டத்தைத் தேடினேன். அவரிடம் கைகுலுக்கிவிட்டு கிறிஸ்துமஸ் விசாரிப்பைச் செய்துகொள்ள நினைத்தேன். கண்களில் அவர் படவே இல்லை.

இனிமேல் காணவேமுடியாது  போவார் என்று நேற்றிரவு அதே தங்கராஜ்தான் சொன்னான்.  நேற்று நான் போயிருந்த சமயம் ஜோ பால் வங்கியில்தான் இருந்திருக்கிறார். நான் முதன் முதலில் அவரைச் சந்தித்த , அதே இடதுபக்க அறையில்தான் , அதே நாற்காலியில்தான் அவருக்கு  தீவிர மாரடைப்பு
வந்திருக்கிறது. அதே மேஜையில்தான் அவர் சரிந்திருக்க வேண்டும். இந்த முட்டாள் கணினிக்கு என்ன தெரியும்? தன் எதிரே ஒருவர் முற்றிலும் விடைபெற்றுக்கொண்டு இருந்ததைச் சற்றும் அறியாமல், அதனுடைய மென்பொருள் ஆணைகளுக்குக் கீழ்ப்படிந்த கணக்கு இலக்கங்களுடன் தொடர்ந்து இயங்கும் ஒரு இயந்திரச் சாட்சியாக மட்டும்  இருந்திருக்கும்

நான் ஜோ பாலுடன் கடைசியாகப் பேசியபோது, அவர் தலையை மட்டுமே
அசைத்தார்.  அந்த வங்கியில் , நான் சென்ற அந்த முந்திய தினத்தில் தணிக்கை நடந்துகொண்டு இருப்பதை என்னால் உணரமுடிந்தது.  தணிக்கை நடக்கும் வங்கியின் சுவர்கள் கூட ஒரு பதற்றத்தில் இருக்கும். ஊழியர், அதிகாரிகள் எல்லோரும் வேறொரு முகத்தை அணிந்திருப்பார்கள், வழக்கமான உயிர்ப்பும் கலகலப்பும் அற்ற, அவசர நிலைப் பிரகடன விரைப்பு அவர்களுக்கு வந்திருக்கும்.  அன்றைக்கு அப்படித்தான் இருந்தது .

நான் ஜோ பால் சாரிடம், “ஆடிட் நடக்கிறதா?” என்று தணிவான குரலில் கேட்டேன். ஜோ பால் சார் வாய் திறந்து பதில் சொல்லவில்லை. குனிந்து கொண்டிருந்த முகத்துடன், மூக்கிலே இறங்கியிருந்த கண்ணாடிக்கு மேல்
என்னைப் பார்த்தார். தலையை மட்டும் அசைத்தார்.

அது தலையசைப்பு என்றுதான் நினைத்தேன். விடைபெறல் என்று தெரியாமல் போயிற்று.

%

மீனுரை

சந்தியா பதிப்பகம் வெளியிடயிருக்கும் என் கவிதைத் தொகுப்புக்கான என்னுடைய முன்னுரை.

மீனைப் போல இருக்கிற மீன்.

               கல்யாண்ஜி

மெய்ப்புத் திருத்த அனுப்பியிருக்கிறார்கள்.

திருத்த வேண்டுமா என்றிருக்கிறது. எல்லாப் பிழைகளையும் நான் திருத்திவிடமுடியுமா? நான் செய்த பிழைகளை நானே திருத்தும் போது, ஏதோ ஒரு கட்டத்தில், ஒரு இருபது அல்லது இருபத்தி இரண்டாம் பக்கத்தில், என் பிழைகளை நானே ரசிக்கவும் ஆரம்பித்து விடுகிறேனே என்ன செய்ய?

7ம் பக்க்ததில் முதல் கவிதையின் அச்சடிப்பு இருக்கிறது. 6ம் பக்கம் காலியாக இருக்கிறது ,  ஒரு எழுத்து. ஒரு புள்ளி கூட அற்ற வெள்ளையாக. அதற்கு முந்திய 1 முதல் 5 பக்கங்களை, இதை எழுதுகிற இந்த நொடிப் பிளவில், யூகிக்கமட்டுமே வேண்டியதிருக்கிறது. மற்றவர்களையும் உள்ளடக்கி, பொதுவாக எல்லாக் கவிதைகளையும் பற்றிச் சொல்ல எனக்கு வக்கு இல்லை.

என்னுடைய இந்தத் தொகுப்பின் கவிதைகளுக்கு முன்னாலும் இப்படி யூகிக்கவேண்டிய, காலியான பகுதிகள் இருக்கின்றனவோ என்று தோன்றுகிறது.  முன்னாலோ பின்னாலோ அப்படி இருந்தால்தான் என்ன என்றும், அப்படி இருப்பதுதானெ இயல்பு என்றும் கூடக் கேட்கவும் சொல்லவும் செய்யலாம். நானோ, என் வாழ்வோ எந்தப் பிழைகளும் இன்றி, எந்தக் காலியிடங்களும் இன்றி, எந்த யூகங்களும் அவசியப்படாமல் அப்படியே மெய் மிகுத்து, துலாம்பரமாக் நிரம்பி வழிகிறோமா என்ன? ஒரு மேல்நிலைத் தொட்டி போல நிரம்பிக் கொண்டு, தேவைப்படுகிற நேரங்களில், தேவைப்படுகிற குழாய்களைத் திறந்துவிட்டுக் கொள்வது போல என்னுடைய கவிதைகள் இருக்குமெனில், அது மாநகராட்சிக் குடிநீர் வாரியம் பெருமைப்பட்டுக் கொள்ளவேண்டிய விஷயமே தவிர, ப்ளீச்சிங் பவுடர் வாடையடிக்கிற அந்த சுத்தீகரிக்கப்பட்ட கவிதைகளை வைத்து நான் என்ன செய்ய?

போன டிசம்பரில் இருந்து, அனேகமாக இந்த 2012 ஆகஸ்ட் இறுதி வரை இந்தத் தொகுப்பில் உள்ள கவிதைகளையும், இதற்கு மேல் பத்துப் பன்னிரெண்டையும் நான் எழுதியிருப்பேன். இரண்டோ மூன்றோதான் சிறுகதைகள் எழுத முடிந்தது என்ற சிறிய கவலை ஒரு பக்கம் இருந்தாலும், இத்தனை கவிதைகள் எழுதியிருக்கிறேன் என்கிற சிறிய சந்தோஷமும் இருக்கவே செய்கிறது. எப்போதுமே பெரிதினும் பெரிதுதான் கேட்க வேண்டுமா? அப்புறம் சிறிதினும் சிறிதை யார் கேட்பது? அப்படிச் சிறிதினும் சிறிதைக் கேட்கிற ஒருவனாக இருப்பதிலும், அப்படி இருந்து இவற்றை எழுதியதிலும் எனக்கு மகிழ்ச்சிதான்,

இது மழைக்காலம். ஐப்பசி முடியப் போகிறது. சரஸ்வதி பூஜைக்கு முன்னால் கொஞ்சம் மழை பெய்தது.  கொஞ்சம்தான். அந்தக் கொஞ்ச மழையை முதலில் புல் கொண்டாடுகிறது. அதற்குப் பின் கொழுஞ்சி தன் கருநீலச் சிறு பூக்களால். பத்து நாட்கள் போனால் தரையோடு தரையாய் மஞ்சட் பூக்கள். பெயர் தெரியாத தாவரங்கள் தன் சின்னஞ்சிறு வெள்ளைப் பூக்களுடன் அடுத்து கொண்டாட்டத்தின் வரிசையில் நிற்கும். போகப் போக, தும்பை பூத்துவிடும். ஈசல் பறந்த வெளியில் தட்டான்கள். என் புல், என் கரு நீல, என் மஞ்சள், என் வெள்ளை, என் தும்பை முளைத்தும் பூத்தும் கிடக்கிற இவற்றின் இடையே தான், என்னுடைய நீண்டகால ஒற்றையடிப் பாதை வளைந்தும் நெளிந்தும் வகிடெடுத்துக் கிடக்கிறது, காளான்கள் பார்த்தபடி.

இவை எழுதப்பட, ‘உயிர் எழுத்து’ சுதீர்செந்தில் மட்டுமே காரணம். அவருடைய சென்ற பிறந்த நாளில் நான் அவருக்கு வாழ்த்துச் சொல்லும் போது, ‘எனக்கு ஒரு பிறந்த நாள் பரிசு தருவீர்களா சுந்தரம்?’ என்றார். நான் இந்த பிறந்ததினக் கொண்டாட்டங்கள், வாழ்த்துச் சொல்லல், பரிசு கொடுத்தல் எல்லாம் அவ்வளவாய் பழகாதவன். வரவர எல்லாவற்றையும் தானே பழகிக்கொள்ள வேண்டியதிருக்கிறது. ஒரு பிறந்த நாள் தொடர்பான் சந்தோஷமான உரையாடலில் ஜாக்கிரதை உணர்வு எல்லாம் இருக்காது அல்லவா? ‘ சொல்லுங்க சுதீர்’ என்றேன்.

’2012  உயிர் எழுத்து முழுவதற்கும் கடைசிப் பக்கக் கவிதைகள் எழுதவேண்டும். பத்தில் இருந்து பன்னிரண்டு தேதிக்குள் எனக்குக் கவிதைகள் கிடைத்தால் போதும்’ என்றார். ஒப்புக் கொண்டேன். கல்யாணி.சி என்ற பெயரில் வெளிவரட்டும் என்று நானே அவரிடம் கேட்டுக்கொண்டேன். பெயர்தான் ஜாடையா என்ன? இத்தனை வருடங்களாக எழுதுகிற எழுத்தின் ஜாடையைத் தெரியாமலா போவார்கள்? அப்படியெல்லாம் ஒன்று தெரியாமல் போகாது. தெரியாதது போல வேண்டுமானால் இருப்பார்கள். அப்படி இருப்பவர்களுக்காக, நான் என் கூர்நுனிக் குறைவான மூக்கால் நுகராதும், இடைவெளியுள்ள முன் பற்களால் சிரிக்காதும் இருக்க முடியுமா?  நான் தேடியடைந்ததை, என்னைத் தேடி வந்ததை, எனக்குக் கிடைக்கிறவைகளைக் கண்டு, கேட்டு, உண்டு, உற்று, உயிர்த்தபடி இருக்கிறேன் எனில், அந்த உயிர்ப்பின் ஜாடை என் சொல்லில் இல்லாதா போகும்?

என் எல்லைகளை நான் அறிந்திருக்கிறேன்.

எழுதுகிறவனுக்கு எல்லைக் குறைவுகளும் இல்லை. எல்லை நிறைவுகளும் இல்லை. அது ஒரு மாயத் தொலைவும் மாய இருப்பும் உடைய தபசில் சொத்து. நான் குடியிருக்கிற வீடு எத்தனை சதுர அடி என்றால் எனக்குத் தெரியாது. நாங்கள் புழங்கப் போதுமானதாக இருக்கிறது. நீங்கள் வந்தால் உட்கார இடம் உண்டு. எங்கள் அப்பா படுத்திருந்து ஓய்வெடுக்கிற நிலையில்  தன் இத்தனை எண்பத்தேழு வருடங்களையும் திரும்பிப்பார்த்து அசைபோடும் கட்டிலை இட, ஜன்னலும் வெளிச்சமும் நிரம்பிய இடம் உண்டு. சங்கரி பொறுக்கிய முதல் காக்கைச் சிறகும், எதுவும் அணியாது ஒரு சிறிய பிரம்பு நாற்காலியில் கை ஊன்றி ஒரு அப்பழுக்கற்ற சுடர் போல ராஜு நிற்கும் அந்த ஐஸோலி காமெரா புகைப்படமும் இங்கேதான் எங்கோ இறந்தகாலத்தின் இழுப்பறை ஒன்றில் இருக்கும். அர்ச்சனாவோ அல்லது ஆதித்யாவோ ஒளிந்துவிளையாடத் தோதுவான மூலைகளை அவர்களே இங்கே தேர்ந்தெடுத்துக் கொள்ள முடியும். நான் உட்கார்ந்து மழை பார்க்க வெள்ளை நிற பிளாஸ்டிக் நாற்காலி இருக்கிறது. அடிக்கடி வகை மாறும் சாம்பல் பூனைகள் நடமாட மதில் சுவருக்குக் குறைவில்லை. நேற்று என்ன கிழமை? புதனா?‘ அய்யா. லெப்பர் அய்யா’ என்ற நகமற்ற குரலுடன் நான்கைந்து தொழுமுகங்கள் என்னைக் கூப்பிட ஒரு வாசல் இருக்கிறது. புருவம் அடர்த்தி குறைந்த அந்த வளர்த்தியான மனிதரின்சிரிப்பு வெயில் போல் பளீரென்று அடித்து மங்கி நிழலாடி அவருடன் நகர்ந்துவிடுகிறது உடனடியாக. பக்கத்து வீட்டு தீபாவளி வெடிகளின் உதிரித் தாள் சிதறிக் கிடக்கும் கோலத்தின் மேல் நரம்பு புடைத்த ஒரு சருகு இலை இவையெல்லாவற்றையும் விட, எனக்கு அல்லது அவளுக்கு மனது முட்டிப் போய் பெருமூச்சு விட, தனித்தனியாகக் கண்ணீர் பெருக்கிக் கொள்ள அவரவர்க்கான பிரத்யேக இடங்கள் உண்டு. போதாதா என்ன?

இந்த இடங்களை உணர்ந்தவனுக்கு எந்த இடங்களையும் உணர முடியும்தானே. மனது அளவைமானியாகி விடுகையில், உப்புக் கல்லில் கடலோசை கேட்காமலா போகும். பேருந்தில் போகும் நமக்கு, சாலையோரத்தில் எங்கோ காகிதம் கருகும் வாடை நூலகம் எரியும் என்னென்ன பதற்றங்களைச் சில சமயம் உண்டாக்கிவிடுகிறது. ஊஞ்சல் கட்டின, நிலைக்கண்ணாடி இருக்கிற ஏதோ ஒரு பூர்வீக வீட்டில் எப்போதோ அவித்துக் கிண்டியிருந்த நெல்லை வந்து வந்து கொத்திப் போகும் சிட்டுக் குருவி அமர்ந்த ஜன்னல்கதவின் விளிம்பில் நான் ஏன் இப்போது உட்கார்ந்து சிறகு கோதுகிறேன்? நான் எங்கெங்கெல்லாம் பறந்திருக்கிறேன்.  என்னென்னவெல்லாம் என் முன் விசிறப்பட்டன?

கலாப்ரியாவுக்கும் சுகுமாரனுக்கும் சமயவேலுவுக்கும் தேவதச்சனுக்கும்  ரமேஷிற்கும் ஒரு சிறிய பறவை போல, அவர்களின் முற்றத்தில் நான் தானியம் பொறுக்குகிற அலகுடன் நடமாடுகிறேன் என்று தெரிந்திருக்காது. இளைய பாரதியும் யுவன் சந்திரசேகரும் மாலதி மைத்ரியும் குட்டி ரேவதியும் அவர்கள் கொடிக் கம்பியில் உலரும் துணிகளின் மேல் இட்டிருக்கும் எச்சம் என்னுடையது என்பதை அறியமாட்டார்கள். மனுஷ்யபுத்திரனும் லட்சுமி மணிவண்ணனும் கரிகாலனும் யவனிகா ஸ்ரீராமும் பிரான்சிஸ் கிருபாவும் அவர்களின் அசையும் கிளைகளில் ஒரு சிறு பொழுது அமர்ந்துவிட்டுப் பறந்து போயிருக்கும் என் சாயலைக் கண்டிருக்க வாய்ப்பில்லை. அதே பறவையாக, அதே அலகால்தான் எஸ்.செந்தில்குமார் அல்லது முகுந்த் நாகராஜன் அல்லது சங்கர ராம சுப்ரமணியன் அல்லது ராணிதிலக்கின் அல்லது இசையின் முற்றங்களிலிருந்து என் தானியங்களைச் சேகரித்துக்கொண்டே போகிறேன்.

இதோ இதை எழுதுவதற்கு முந்திய இரவில் வாசித்துப் பார்த்த

சாம்ராஜின் முதல் தொகுப்புக்கான கவிதைகள், அதைவிடவும் அதற்கான முன்னுரை உண்டாக்கிய பெரும் அதிர்வு இன்னும்

தணியாமல் இருக்கிறது. ஒருவகை சிலிர்ப்பு நிரம்பிய இந்தச் சமயத்தில் மிகுந்த நெருக்கத்துடன் சாம்ராஜுக்கு நல்வரவு சொல்கிறேன்.

என்னுடைய இந்தத் தொகுப்பின் கவிதைகளைத் தேர்ந்தெடுத்தவர்

என்பது மட்டுமல்ல, சலனங்கள் மிக்க, சமீபத்திய என்னுடைய தனிப்பட்ட பத்தாண்டு வாழ்வில் படர்ந்த  இருட்டையும் வெளிச்சத்தையும் மற்றெவரையும் விட மிக அதிகமாக அறிந்தவர் அவர். இந்தத் தொகுப்பை அவருக்கு சமர்ப்பிக்கிறேன்.

இக்கணம் என் அலகில் இருப்பது அவருடைய தானியமே.

கல்யாணி.சி                              19.சிதம்பரம் நகர்

15.11.2012.                                பெருமாள்புரம்

                                         திருநெல்வேலி-7.

தக்கையின் மீது ஆயிரம் கண்கள்.

எதிர்வரும்  புத்தக விழாவையொட்டி, சந்தியா பதிப்பகம் என்னுடைய சமீபத்திய கவிதைகளின் தொகுப்பாக இருக்கும் “ மீனைப் போல இருக்கிற
மீன் ” புத்தகத்தை வெளியிடுகிறது.

'உயிர் எழுத்து’வில் வந்த கவிதைகளும், உயிர் எழுத்துக்காக எழுதிய கவிதைகளில் இருந்து தேர்ந்தெடுக்கப்பட்ட கவிதைகளும் அடங்கியது இது.
சென்ற டிசம்பர் மாதத்தில் இருந்து இந்த ஆகஸ்ட் வரை நான் தொடர்ந்து வெவ்வேறு மனநிலையில் , வெவ்வேறு கவிதைகளை எழுதிவந்திருக்கிற
என்னுடைய  வாழ்நிலை, வெறும் மூன்றே மூன்று சிறுகதைகள் மட்டுமே எழுதுவதற்கே அனுமதித்தது அல்லது  போதுமானதாக  இருந்தது.

சென்ற வருடம் துவங்குகையில், நான் அடுத்தவருடத்திற்கு ஒரு சிறுகதைத்
தொகுப்புக்குரிய கதைகளை எழுதிவிடும் ஆசையிலேயே இருந்தேன். அந்த ‘ஒளியிலே தெரிவது’ தொகுப்பில்  நான் அடைந்திருந்த ஒரு குறிப்பிட்ட நகர்வு மேலும் நான் நகர்ந்துசெல்வதற்கான அல்லது நகர்ந்து செல்வேன் என்ற  விழைவை என்னிடம் உண்டாக்கியிருந்தன.இதற்கு முன்பும் நான்
இப்படியெல்லாம்  தொடர்ந்து கதைகள் எழுத ஆசைப்பட்டிருக்கிறேன்,  அதை
 அடையாமல் என்னை நானே ஏமாற்றிக்கொண்டும் இருக்கிறேன். அதைக்
குறித்து அதன் பின் எந்தக் கவலையும் அடைந்ததில்லை. ஆனால், முதல் முறையாக, கடந்த வருடம் நான் எழுதாமல் போன கதைகளுக்காக நான்  இந்த,  இதை எழுதும் மார்கழி இரவில் , மிகக் கூர்மையான தவிப்பை உணர்கிறேன். செயலற்றுக் கழிகிறதோ என் காலம் என்ற கேள்வி கூட பெரியஎழுத்துக்களில் எனக்குள் உண்டாகிறது.

என் எழுது மேஜையில் நான் இதற்காகக் கவிழ்ந்து படுத்து துக்கிக்கையில் என் தோளில் விழுந்து ஆறுதல் படுத்தும் கையாக இந்த ”மீனைப் போல இருக்கிற மீன்” தொகுப்பு இருக்கிறது. “நிலா பார்த்தல்” தொகுப்பு வரை என்னிடமிருந்த குரல் சற்று வேறுவிதமாகத் துவங்கியது, “உறக்கமற்ற மழைத் துளி’ என்ற தொகுப்பிலிருந்துதான். அதற்கு அடுத்து, “இன்னொரு கேலிச் சித்திரம்”. சென்ற புத்தக்க் காட்சியில், “மணல் உள்ள ஆறு”. இப்போது இது,

நான் முன்பை விடவும் மனிதரிடம், மரங்களிடம், பறவைகளிடம், எதிர்ப்படும் உயிர்களிடம் நெருங்கியிருக்கிறேன், அப்படி நெருங்குவதன் மூலம் எனக்கும் வாழ்வுக்குமான நெருக்கத்தை அதிகப்படுத்தியிருக்கிறேன் என்பதை இந்தக் கவிதைகளை மீண்டும் வாசிக்கையில் நானே உணர்கிறேன்.

                                                 சில சமயம் கடலைப் போல
                                                 சில சமயம் ஆற்றைப் போல
                                                 ஓடையைப் போல
                                                 கிணற்றைப் போல
                                                 கண்ணாடித் தொட்டியைப் போல
                                                 சுருக்கமாக
                                                 நீரைப் போல இருக்கிற மீன்
                                                 மீனைப் போலவும் இருக்கிறது
                                                 தூண்டில் தருணங்களில்.


சில சமயம் நான் ஓவியனைப் போல, சில சமயம் நான் கவிஞனைப் போல, சிலசமயம் சிறுகதையாளனைப் போல இருக்கிற நான், என்னைப் போலவே இருக்கிறேன், இந்தத் தொகுப்பில்.

என்னுடைய தூண்டில் தருணம் இது.

செப்பேலோ...

அதற்கு மேல் ஞாபகம் வரவே இல்லை.
திரும்பத் திரும்பச் சொல்லிப் பார்க்கிறேன். “போய பிழையும், புகுதருவான் நின்றனவும், தீயினில் தூசாகும், செப்பேலோர் எம்பாவாய்”. அதற்கு முந்திய
எந்த அடிகளும் வரிசைகலைந்து கூட, பக்கத்தில் நெஞ்சுக்கு எட்டின தூரத்தில் காணோம்.

ஏற்கனவே பனிக் காலம். அதிகாலை மழையும் சேர்ந்திருந்தது. பனிக்கு ஒரு குளிர். மழைக்கு ஒரு குளிர். குளிரும் குளிரும் சேர்ந்த தீக்குளிர். இன்று சற்று பிந்தித்தான் நடக்க ஆரம்பித்திருந்தேன். தரையெங்கும் புல்லும் புல்லிடை மஞ்சட் பூவும். இந்தச் சிறு பூக்களின் களங்கமின்மை சூரியனை மறக்கடிக்க வைக்கிறது. இந்தப் பூவின் பெயர் தெரிந்தவர்கள் யாரேனும் இருப்பார்கள்.  ஒரு ஆதிச் சித்தர் நிச்சயம் இந்த மஞ்சட் பூப் படுகை பற்றிப் பாடியிருப்பார்.
நான் ஒரு முன் பனிக்காலத்தில் கண்மூடுவேன் எனில், என் மேல் தூவப்பட
விரும்பும் பூக்கள் இவையே.

வழக்கமான தெருவில்தான் நடக்கிறேன். வழக்கமாக எதிர்ப்படுகிறவர்தான் எல்லோரும். ஆனால் அவர் வழக்கமானவர் இல்லை. ஆனால் தெரிந்தவர். ஒரு  உல்லாசமான மன நிலையில் இருந்திருக்கவேண்டும்  என்பது அவர் உடையில் தெரிந்தது. இந்தப் பக்கம் அதிகம் அணியக் காணமுடியாத அந்த லக்னோ குர்த்தாவை இந்தக் காலைக்குத் தேர்ந்திருந்தார்.’எங்கே இந்தப் பக்கம்?’ என நானும் கேட்கவில்லை. அவரும் கேட்கவில்லை. இதுபோன்ற வெற்றுக் கேள்விகளைக் கேட்காமல் இருக்கும்படி செய்திருந்தது அந்தக் குளிர்ந்த காலை. புன்னகைத்துக் கொண்டோம். அவர் சிரிப்பில் அவரின் இந்த உடை குறித்த சிறிய வெட்கம் இருந்தது. அவரவர் திசை சொல்லும் கைகாட்டிகள் அந்தப் புன்னகையில் அம்புக் குறியிடப்பட்டிருந்தன.
நீண்ட இடைவெளிக்குப் பின் நான்கைந்து  பஞ்சரட்டைக் குருவிகள் தெருவின்  இரண்டுபக்கக் கம்பிகளிலும்.  ஆழ்ந்த தியானத்தில் இருப்பது போல, எந்தச் சாபமும் இடாது தியானம் கலைத்து மறுபடி உறங்கிய  அந்த மூன்று நாய்களை, அதன் கழுத்து அசைவை இப்போது வரையத் தோன்றுகிறது. உறைந்த கடல், ஒருகணம் உருகி,ஒரே  ஒரு அலையடித்து என் கால் வரை எறிந்து, மறுபடி உறைந்துவிட்ட அசைவு அது.

சற்று நீண்ட தொலைவுக்கு யாரும் எதிர்ப்படவில்லை.  வேறு எதையும் பார்த்த நினைவில்லை. இரண்டே இரண்டு பூவரசம் பூ மட்டும் என்று சொல்ல
ஆசை. அப்படிச் சொன்னால் அது வேறொரு தினம் பார்த்த பூவை நேற்றில் ஒட்டவைப்பது ஆகிவிடும். செம்மண் மைதானம் விரிந்து கிடந்தது. எது எல்லாம் நம் முன் விசாலமாகக் கிடக்கிறதோ, அது எல்லாம் நம்மை மேலும் விசாலம் ஆக்குகிறது தானே.  நான்குசக்கர வாகனப் பயிற்சியில் ஈரச் செம்மண் உழுதுபோடப்பட்டது போல வட்ட,நீள்வட்டத் தடங்களுடன் கிடக்கிறது.  யாருமே இல்லை. வேறு ஏதோ ஒரு பூகோளத்தைப் பெயர்த்துத் துண்டாக்கி இங்கே வைத்துவிட்டுப் போனதாக அந்தச் செம்மண் தரை அந்த வாகனத் தடங்களுக்குள் சுழல்கிறது.

என் காலடியில் ஒரே ஒரு இலை. கொய்யா இலை போல, சற்றுத் தடித்த நரம்புகள் உடைய, மொரமொரப்பான இலை. ஒரு  ஒற்றை இலை மட்டும். நான் அதை உதிர்த்த மரத்தைப் பார்க்க விரும்பினேன். முடிந்தால், அந்த மரத்தின் கிளைகளில் அமர்ந்திருக்கும் சிறுபறவைகளைக் கூட.

எதிரே வந்தவர் கூட ஒரு பறவை போலத் தான் இருந்தார். வெகு தூரம் திசை தப்பிப் பறந்துகொண்டே இருக்கிற களைத்துப் போன பறவை. முப்பது முப்பத்தைந்து வயது தான் இருக்கும். தனக்குத் தானே பேசிக்கொண்டு செல்கிறவர்களை மேற்கு மாம்பலத்தில் பார்த்திருக்கிறேன். இங்கு அபூர்வம்.
“எல்லாம் ஓப்பன் சீக்ரெட் ஆயிட்டுது. ஓப்பன் சீக்ரெட்” என்று திரும்பத் திரும்பச் சொல்லிக்கொண்டே போனார். என்னைத் தவிர யாருமற்ற அந்தப் பிரதேசத்தில், அவருடைய அந்த திறந்த ரகசியத்தைத் தாங்கமுடியாமல் துடித்து அந்த ஒற்றை இலை மட்டும் சற்று நகர்ந்திருக்கக் கூடும்.

எதிரே நாம் கண்டடைவதை எல்லாம் தொலைத்துவிட்டு, உள்ளே வேறு ஏதோ ஒரு தேடல் நடந்துகொண்டிருந்ததில், “வாயினால் பாடி மனத்தினால் சிந்தித்து” என்ற வரி பிடிபட்டு, ஏற்கனவே வசப்பட்ட இரண்டு அடிகளுடன் சேர்ந்துகொண்டது.

நுனிக்கொம்பிலிருந்து அடிமரத்துக்கு இறங்குகிற பித்தத்தில்  பாசுரத்தின் விழுதில் தொங்கி வேருக்குப் போகிற முயற்சி. அந்த மூன்று வரிகளை மட்டும் சொல்வது ஒரு விளையாட்டுப் போல் ஆகிவிட்டது. மைதானம் முடிகிற இடத்தில் வலது புறம் திரும்பினால் தென்றல் நகர். அதையும் தாண்டினால், பாரதி நகர் மூன்றாம் தெரு. அதற்குள் முழுதும் ஞாபகம் வராமலா போகும்?
இடது புறப் பச்சையைப் பார்த்துக் கொண்டே போகிறேன். அப்படி ஒரு அடர்த்தியுடன் புல் முளைத்துக் கிடக்கிறது. மழைக்குப் பிந்திய தாவரங்கள் பனிக்காலத்தில் பூப்படைந்து விடுகின்றன. கரும்பச்சை மினுமினுப்புடன் புல்லே பூவாகத்தான் இருந்தது.

புல்லுக்கிடையில் வெள்ளையாகப் பூத்தது போல ஏதோ கிடந்தன. ‘கொக்குப் பூத்த வயல்’ என்ற தேவதேவன் வைத்த நாவல் தலைப்பு ஞாபகம் வந்தது. வயலுக்கு மேல் நாரைகள் பறக்கிற, அவரவர் பார்த்த காட்சிகள், உங்களுக்கும் எனக்கும்  இப்போது வந்திருக்கும்.  தூரத்தில் ஒரு அவுரிச்செடி அசைவு. நாம் தூரத்திலும் பக்கத்திலும் பார்க்கிறவர்கள். சில பொழுதுகளில் தூரமே அற்றும்
பக்கத்திலிருந்து விலகியும்.

புற்களின் இடையில் சுக்கல் சுக்கலாகக் கிடந்தது ஒரு கடிதம். அப்போதுதான் கிழித்து எறியப்பட்டிருக்கக் கூடிய பீங்கான் வெள்ளையில் அவை எந்தச் சிறு கசங்கலும் இன்றி, பச்சை வலையில் பிடிக்கப்பட்ட  வெள்ளைச் சதுர மீன்களாக வாய்பிளந்த தன் கடைசிச் சுவாசத்தில் தவித்துக்கொண்டிருந்தன.
யார் யாருக்கு எழுதிய கடிதமோ? எழுதியவரோ பெற்றவரோ முழுதுக்கத்துடன் அல்லது முழு வெறுப்புடன் கிழித்து வீசியிருக்க வேண்டும். விரல் நுனி வரை பரவியிருந்த ஆவேசத்துடன், இதற்கு மேல் அடைய வாய்ப்பற்ற ஆகச் சிறிய
துணுக்குகளாக அவை அப்படிக் கிடப்பது எனக்கு ஏன் அவ்வளவு பதற்றம்
உண்டாக்கியது என்று இப்போதுவரை தெரியவில்லை.

அடுத்த பத்தாவது அடியில், நனைந்து கருத்த தார் மினுங்கும் ஜல்லிக்கல் பாதையில்  பவளம் உருள்வது போல், ஒரு வெல்வெட் பூச்சி இடமிருந்து வலமாக நகர்ந்துகொண்டிருந்தது.

நான் வருவதை அவர்கள் பார்த்துவிட்டார்கள். எனக்கு எதிரே வருவதற்கு அவர்களுக்குச் சம்மதமில்லை. முக்கியமாக அந்த அம்மாவுக்கு. தன்னுடைய வீட்டின் அகலமான இரும்பு கேட்டிற்குள் தன்னையும் தன் மனவளர்ச்சியற்ற மகனையும் ஒளித்துவைத்துக் கொள்வது போல், உள் ஒடுங்கி நின்றார்கள். அந்த இருபது இருபத்தைந்து வயது ஆணின் முகம் இந்தக் காலையில் அவனுக்கு மட்டும் நட்சத்திரங்கள் உதித்துக்கிடக்கும் வானத்தில் போய் அமர்ந்திருப்பது போல் சிரித்துக்கொண்டிருந்தது. வெளியே வந்துவிடும் ஆர்வத்தில்  அந்த இரும்புக் கதவை நடுவில் பிளப்பது போல அவன் உந்தித் தள்ள, ஆதாரம் தவறி அந்தத் தாய், புகைப்படத்துக்கு சாத்திய மாலை அதன் ஒருபக்க ஆணியில் இருந்து அவிழ்ந்துதொங்குவதாக, சட்டென்று தன் பாதி உடலுடன் வெளியே சரிந்து, நிதானித்தது. விழுந்துவிடவில்லை. அத்துடன் விட்டிருக்கலாம். அந்தப் பையன் முகத்தில் வேகமாகக் கையை வீசி அடித்தது. நெஞ்சில் கைவைத்து மகனை உள்ளே தள்ளியதை  நான் பார்த்துவிட்டதும், அழ ஆரம்பித்தது.

எனக்கு மறுபடியும் புல்லுக்கு இடையில் சுக்கல் சுக்கலாகக் கிடந்த அந்த வெள்ளைத் துணுக்குகள் ஞாபகம் வந்தன. இதுவரை உச்சரித்துக்கொண்டு இருந்த வரிகள் உட்பட எல்லாவரிகளும்  தீயினில் தூசாகிவிட்டிருந்தன.

இப்போது செப்புவதற்கு ஒன்றுமே இல்லை என்னிடம்.

%