அம்மாச்சி, நீங்கள் குளிப்பாட்டுகிறவர், இரா. முருகன் மற்றும் நான்.

அம்மாச்சி நேற்று என் கனவில் வந்தாள். அவள்தான் எங்களை வளர்த்து ஆளாக்கியவள். 79ம் வருடத்தில் நிறைந்து மறைந்த மனுஷி. இரண்டாவது அல்லது மூன்றாவது முறையாக வருகிறாள்.

மிகவும் மெலிந்திருந்தாள். கருப்பு நிற ஆடையில் வந்த அவளைத் தாங்கிப் பிடிக்கிறேன். ‘அப்படியே நடையிலே உக்காரு’ என்கிறேன். உட்கார்கிறாள்.

நாளை ஆடி அமாவாசை. எனக்கு அதற்குப் பிறகு உறக்கம். வரவில்லை. பகலில் தான் புத்தக அடுக்குகளைத் தலைமாட்டில் இருந்து அப்புறப்படுத்தியிருந்தேன். முக நூலில் இரண்டு மணிக்கும் நடமாட்டம் இருந்தது. நேசமிகு ராஜகுமாரன் மகள் நேசிகாவின் புதிய நிறுவனம் WTFற்கு புதிதாக இரண்டு பேர் அந்த நேரம் வாழ்த்துச் சொன்னார்கள். சுரேஷ் கண்ணன் என் சுவரில் கொழுவியிருந்த என்னுடைய இந்து ஞானக்கூத்தன் அஞ்சலி வரிகளை, ஒருவர் ‘வெண்ணைதாசன்...முடியலடா சாமி’ என்று பின்னூட்டி இருந்தார்.

ஐந்து மணிக்கு அலாரம் வைத்திருந்தேன். அதிகாலை ரயில் நிலையம் போய் அழைத்துவர வேண்டியது இருந்தது. கார் ஓட்டத் தெரியும். நின்றால் பழுது பார்க்கத் தெரியாது. ரயில் நிலையம் பக்கம் நின்றுவிட்டது. ரயிலில் வரவேண்டியவர்கள் வந்துவிட்டார்கள். வெள்ளைச்சட்டை வியர்வையில் உடலோடு ஒட்டிக்கொண்டது.

பொதுவாக அப்படி எல்லாம் கேட்பதற்கு யோசிப்பேன். ஆனால் இன்று கேட்க முடிந்தது. வாடகைக் கார்கள் நிற்கும் பகுதிக்குப் போய் அங்கிருந்த ஓட்டுநர்களிடம் உதவி கேட்டேன். முதலில் என்னை இந்த தினத்தின் முதல் வாடிக்கையாளன் என்று நினைத்த முகங்கள், எந்த ஏமாற்றமும் இன்றி, ஒரு உற்சாகத்துடன்,’வண்டி எங்கே சார் நிக்கி?’ என்றார்கள். நான்கு பேர் வந்து, ஒருவர் ஓட்ட, மூன்று பேர் தள்ள, இரண்டாம் நிமிடம் வண்டி ஓடத் தயார் ஆகி வட்டமடித்து எங்கள் அருகில் நின்றது. நன்றி சொல்லிக் கும்பிட்டேன். ‘கும்பிடல்லாம் செய்யாதீங்க சார்’ என்று நான்கு பேருமே சொல்லி ’சிரிச்சாப்பில’ வழி அனுப்பினார்கள்.

காலை நடையை இன்று மீண்டும் தொடர முடிந்தது, தென்றல் நகர் முடிந்து பாரதி நகர்த் திருப்பம். மருத்துவர் வீட்டிற்கு எதிரே அவர் கை கூப்பினார். நடை நேர அறிமுகம் தான். நல்ல ஆங்கிலம் பேசுகிற, தமிழிலும் வாசிக்கிற, எனக்குச் சற்று இளையவர். என்னை நீண்ட நாட்களுக்குப் பிறகு பார்ப்பதற்கு சந்தோஷப் பட்டார். புதிதாக என்னுடையது என்ன புத்தகம் வந்திருக்கிறது என விசாரித்துக் கொண்டார். திடீரென்று ஞாபகம் வந்தது போல, ‘தமிழ் ஹிண்டுல ஞானக் கூத்தனுக்கு நீங்க சொல்லியிருந்ததைப் படித்தேன். நல்லா இருந்தது. வேறு மாதிரி ஆழமா ’ என்று கையைப் பிடித்தார். எனக்கு இரவு முக நூலில் படித்த பின்னூட்டம் நினைவு வந்தது. அவர் கையையும் சேர்த்து இவர் கையை அதிக நேரம் பிடித்துக் கொண்டு நின்றேன்.

எல்லாம் வாட்ஸ் ஆப். எல்லாம் விர்ச்சுவல் டயலாக், நீங்களும் நானும் தான் கையைப் பிடிச்சுப் பேசிக்கிறோம்’ என்று நேர்த்தியான ஆங்கில உச்சரிப்பில் சொல்லியபடி ,
வளைவு திரும்பிப் போனார்.

ஒரு வகையான சிலிர்ப்பில் எனக்கு அர்த்த ராத்திரிச் சொப்பனத்தில் வந்த அம்மாச்சி ஞாபகம் வந்தது. அவள் இடது கைப் பெருவிரலில் தேள்ப் பச்சை குத்தியிருப்பாள். ஆனால் உள்ளங்கை அவ்வளவு மிருது.

எல்லோர் கையும் அப்படி இராது. இருப்பதாக நினைத்துக் கொண்டால் தப்பா என்ன?

Top of Form

LikeShow more reactions

%

Vannadasan Sivasankaran S

August 1 at 9:51pm · 

நீங்கள் அவரைக் குளிப்பாட்டுகிறீர்கள்.

தன்னை அறியாத ஆடையற்ற பொம்மையாக முக்காலியில் இருக்கிறார்.

நீர்த்தாரை வழிந்திறங்கும் எல்லா மடிப்புகளையும் உங்களால் தொடமுடிகிறது.

முதுகின் மீது திரிந்து சறுக்கும் சோப்பு நுரையில் உங்களுக்கு கண் கலங்குகிறது.

வெட்டப்படாத கால் நகங்களில் சிக்கி துண்டின் இழை பிரிய

வென்னீர் வெப்பம் அடங்காத குளியலறையில் இருந்து அவருடன் வெளியேறுகிறீர்கள்.

சவரம் செய்யப் படாத ஈர முகம் யாருமற்ற திசையில் சிரிக்கிறது.

இத்தனை யுகமாக உங்கள் அப்பா மீது இருந்த கடும் கோபம்

இப்போது துளிக்கூட உங்களிடம் இல்லை.

%

மேலே இருக்கும் இரண்டு பதிவுகளையும்  வழக்கத்தை விடவும் உணர்வுமயமான, பிசையப்பட்ட ஒரு மனநிலையில் உருண்டு உருண்டு எங்கள் குடும்பத்து நீத்தார்களின் பாதம் வரை போய்ப் பற்றிக் கிடந்த விரல்களால் செய்திருந்தேன்.

எல்லோர்க்கும் அம்மாச்சி உண்டு. யாவரும் இப்படி யாரையேனும் குளிப்பாட்டி இருப்பார் தாமே. எனவே, காற்றில் இலை விலகிக் கனி தெரிந்து இலை மூடியது போல், ஒரு நூற்றுச் சொச்சம் பேரை, அவர்களின் ஈரமான ஒரு பகுதியின் தீக்குள் விரல் விரல்வைத்துத் தீண்டும் இன்பம் காணச் செய்தது.

இரா.முருகன் அவர்களில் ஒருவர். அவர் தியூப்ளே விதியிலிருந்த,அரசூரில் இருந்த, இரட்டைத் தெருவில் இருந்த அவருடைய அத்தனை இரா. முருகன்களையும் ஒன்றாகக் கூட்டிக் கொண்டு , என் உள்ப்பெட்டிக்கு வந்து விட்டார்.  எழுத்தில் என்ன தான் விஸ்வரூபம் எடுத்தாலும், எங்களுக்குக் கடைசியில் எதிரெதிர் அமர்ந்து பேசுகையில் மிஞ்சப்போவது எங்களின் ரூபம் மட்டுமே.

இரா. முருகன் ’நீங்கள் அவரைக் குளிப்பாட்டுகிறீர்க’ளால் பாதிக்கப்பட்டு இருந்தார். மரம் அசையாமல், கிளை அசையாமல், நுனி அசையாமல் இரண்டே இரண்டு இலைகள் நடுங்கி அசைய இருந்திருக்கிறார். என்னிடம் ஏதோ பேச, சொல்லத் தோன்றியிருக்கிறது. உள்ப் பெட்டிக்கு வந்து’ ‘அன்பு கல்யாண்ஜி, நலம் தானே?’ என்று உரையாடலைத் துவக்கிவிட்டார். என் மதகு உடைந்துவிட்டது.அந்த உரையாடல்கள் அப்படியே இத்துடன்.

%

அன்பு கல்யாண்ஜி நலம் தானே? யாவரும் இங்கே நலம் அப்பா பற்றிய கவிதை காலையில் படித்தது முதல் மனம் அதிலேயே சுருண்டு, பிரிந்து மறுபடி சுருள்கிறது. முன்னிலைப் பன்மையில், ‘நீங்கள் அவரைக் குளிப்பாட்டுகிறீர்கள்’ என்று கவிதை போகும்போது அருண் கொலட்கர் நினைவு வருகிறார் - இன்னொரு உன்னதமான கவிஞர் ஆயிற்றே அவரும். தன்மை ஒருமையை விட இது விலகி நின்று காட்சிப் படுத்துவது வித்தியாசமான அனுபவம். நான் - வரும் கவிதையில் இருக்கும் மனக் குமைச்சல் இப்போது வாசகரில் மனதுக்குக் குடிபெயர்ந்து விடுகிறது. கொலட்கரின் இந்தக் கவிதை உடனடி நினைவில் - கிழவி ---- அய்யா, உங்களை லாடக் கோவிலுக்குக் கூட்டிப் போறேன். உங்கள் கையைப் பிடித்து இழுத்தபடி கூடவே வருகிறாள் கிழவி. அவளுக்கு ஐம்பது காசு வேணும். நீங்கள் லாடக் கோவிலை ஏற்கனவே பார்த்தாச்சு. தள்ளாடித் தள்ளாடி உங்கள் கையை இறுகப் பற்றிக் கொண்டு கூடவே அவள். கிழவிகளைத்தான் தெரியுமே, அட்டை மாதிரி ஒட்டிக் கொள்வார்கள். நீங்கள் திரும்பி நின்று அவளைத் தீர்மானத்தோடு பார்க்கிறீர்கள். இந்தக் கூத்தை முடிவுக்குக் கொண்டு வரவேண்டியதுதான். அப்போ அவள் சொல்றாள், இந்த உருப்படாத மலையிலே என்னை மாதிரி வயசான ஒரு பொம்பளை வேறே என்னதான் செய்ய முடியும் ? குண்டு துளைத்தது போல குழிந்த அவள் கண் வழியே வானத்தைப் பார்க்கிறீர்கள். நீங்கள் பார்த்துக் கொண்டிருக்கும்போதே அவள் கண்களைச் சுற்றி எழுந்த விரிசல்கள் அவளைக் கடந்து பரவுகின்றன. குன்றுகளில் விரிசல் கோவில்களில் விரிசல். கண்ணாடித் தட்டு நொறுங்கியதுபோல் வானம் சுற்றிலும் உதிர்ந்து விழ, சலனமே இல்லாமல் கிழவி நிற்கிறாள். அவள் கையில் சில்லறை போல் நீங்கள் சுருங்கித்தான் போகிறீர்கள். வணக்கம் முருகன். வயது எழுபது நிறையப் போகிறது. மூன்று வாரங்கள் இந்த வீட்டில் தனியாக இருக்க நேர்ந்தது. முன்பும் இருந்திருக்கிறேன். ஆனால் இந்த முறை மறைந்த அப்பா நினைவு கணபதி அண்ணன் நினவின் துரத்தல் அதிகம். புரிகிறது கல்யாண்ஜி. நானும் 63-ல் இந்த மாதம் அடியெடுத்து வைக்கிறேன். இது எனக்கும் பொருந்தும் கவிதை. என் மகனுக்கும் பொருந்தி வரும். தனியாக மூன்று வாரம் இருப்பது துன்பமானது. மகனும் மருமகளும் ஐபிஎல்-விளையாட்டுக்கு இரண்டு மாதம் போயிருக்க நானும் அனுபவித்தது இது. மனைவி பிரிந்திருக்கிறார். குளியல் அறை, கழிவறைகளில், இரண்டரை வருடங்களுக்குப் பின்பும் அப்பா வாடையை துல்லியமாகப் பிரித்து என்னால் உணர முடிந்தது. அமானுஷ்யமான உணர்வு அல்ல. நெருக்கமான, பாதுகாப்பான உணர்வு அது. நான் தயாரித்துக் கொடுத்த தேநீரை அருந்திக் கொண்டு, ' நீயா போட்டே கல்யாணி. எனக்கு வென்னி வைக்கக் கூடத் தெரியாது' என்று அவர் சிரித்த சிரிப்பு, நான் தேநீர் கலக்கும் நேரத்து நீல ஜ்வாலை நேரத்தில் தவறாமல் கேட்டது. அடடா... பெட்ரோ ஆல்மடோவரின் வல்வர் ஸ்பானிஷ் திரைப்படத்தில் பெனலோப் க்ரூஸ் அம்மா வாடையை குளிமுறியில் உணர்வாள். அம்மா இறந்து போயிருந்ததாகக் கதை முன்னால் போயிருக்கும்... தி.ஜாவின் பாபு கையைப் பிடித்துக் கச்சேரி கேட்கக் கூட்டிப் போய், ராத்திரி நாய் துரத்தத் திரும்பும் அப்பாக்களின் உலகம்.. ஒவ்வொரு அனுபவமும் மகத்தானது ஆச்சே.. ஐயா தி.க.சி அவர்களைச் செயலோடு இருந்து தான் பார்த்திருக்கிறேன்.. முதுமையின் தளர்ச்சி உங்கள் பகிர்வு மூலம் தான் உணர்ந்தேன் இண்டேன் கேஸ் வந்திருக்கு... வரேன் என் அண்ணனின் நல்ல, மோசமான சாயல்கள் என் இயல்பில் அதிகம். கண்ணாடியில் என் உடலில் அவன் உடலின் சாயல்கள் நிறையத் தெரிவதாகப் பட்டது. இதுவும் மரண பயம் அல்ல. ஏதோ ஒரு வருத்தத்தில் இந்த வீட்டுக்குள் முதல் அறை தவிர, வேறு எங்கும் எட்டிக் கூடப் பார்த்திராத அவன், கருணையுடன், அவனுக்கு மிகப் பிடித்த நிலைக் கண்ணாடியை என் மூலம் பார்க்கும் ஒரு வினோத அன்புணர்வு. ஓ.. அவர் ஏழெட்டு வருஷம் முன்பு மரித்தார் என்று கேட்டிருக்கிறேன்... நிலைக் கண்ணாடி ... தனியான அனுபவம். நடு ராத்திரி கடந்து தூக்கம் விழித்து பாத்ரூம் போய் வரும் போது என்னோடு யாராரோ வருவதாக டிரஸ்ஸிங் டேபிள் கண்ணாடி சொல்வதால் அதைப் பார்ப்பதைத் தவிர்த்து விடுவேன் எங்களை எங்கள் அம்மாச்சியே வளர்த்து ஆளாக்கினாள். அம்மா செல்லப் பிள்ளை ஆச்சிக்கு. என் ஆளுமையும் வார்ப்பும் என் அம்மாத்தாத்தா தந்தது. ஆச்சி சொப்பனத்தில், இறந்த இந்த 37 ஆண்டுகளில் மூன்று நான்கு முறைகளே வந்திருக்கிறாள். ஆடி அமாவாசைக்கு முதல்நாள் ராத்திரி ஒரு கருப்புப் புடவையில் வந்தாள். ஆச்சி நல்ல நிறம். பாப்பாத்தி போல இருந்ததால், அவளைப் பாப்பாத்தி ஆச்சி என்றுதான் எல்லோரும் சொல்வார்கள். தாத்தா பெயர்- கல்யாண சுந்தரம்- எனக்கு என்பதால் என்னிடம் பிரியம் ஜாஸ்தி. என்னை முருகா என்றும் ஐயா என்றுமே கூப்பிடுவாள். அவள் தாலி உருக்கிச் செய்த மோதிரம் தான் என் வலது விரலில் இப்போதும். அவளை அவ்வளவு மெலிந்து, கருப்புச் சீலையில் பார்க்க எப்படியோ இருந்தது. ஆச்சிக்கும் தாத்தாவுக்கும் நாந்தான் கொள்ளி வைத்தேன். ஆச்சி என்னிடம் என்ன சொல்கிறாள், என்ன கேட்கிறாள் என்று தெரியாது தூங்காமல் கிடந்தேன்.காலையில் ரயிலே ஸ்டேஷன் வேறு போக வேண்டியது இருந்தது. இந்த இரண்டு மூன்று நாத்களின் மன நிலையிலேயே இந்த வரிகளை எழுதியிருக்க வேண்டும். அடடா அடடா எனக்கு அதிக அனுபவம் கிடையாது. வாசிப்புக் கிடையாது. எனக்கு கொலத்கர் தெரியாது. எனக்குத் தெரிந்தது இரா.முருகன் போல இரண்டு மூன்று பேர். அப்புறம் எது நல்லது, எது கெட்டது என்ற உள்ளுணர்வு. அம்மா முணுமுணுவென்று கனவில் முன்பெல்லாம் பேசிக் கொண்டிருந்தாள். என்ன சொல்கிறாள் என்று தெரியாமலே போன கனவுகள் அவை. அவளோடு தரைக்கு ஒரு அடி மேலே பறந்து போகிற கனவுகள் அவை.. போதும் முருகன். உங்களை நாங்கள் வாசிக்கிறோம் அந்த அனுபவம் போதும் நல்லது நல்லா இருங்க. சரி, சந்திப்போம். நன்றி. இங்கு பேசியதை ஒரு ப்ளாக் ஆக ஆவணப்படுத்துங்க ப்ளீஸ்.. எது தவிர்க்கணும்னு நினைக்கறீங்களோ அது தவிர - அப்படி இருக்கறதாத் தெரியலே கல்யாண்ஜி Chat Conversation End

Type a message...

%

அரவிந்தம்.

ஒரு கதவு அடைத்தால் மறு கதவு திறக்குமா?

தெரியாது. நானே என்னுடைய ஒரு கதவை அடைத்து, இன்னொரு கதவைத் திறக்கிறேன். முகப்புத்தகப் பக்கத்தைச் சார்த்திவிட்டு, சமவெளிக் கதவைத் திறக்கிறேன்.  சமவெளியில் எல்லாக் கதவுகளும் திறந்தே இருக்கின்றன. அல்லது சமவெளியில் கதவுகளே இல்லை.

நான் பொதுவாகக் கதவுகளை அடைப்பதில்லை. மனிதரில் சிலரே என் கதவுகளை அவர்கள் வெளியேறும் முகத்தான், அவர்களே அடைத்துப் போகிறார்கள். மனிதர் சிலரின் பொருட்டே நான் எழுந்து போய் என் மூடிய கதவுகளை அகலத்திறக்க வேண்டியது ஆகிறது.

%

என் பதினொன்றாம் வயதிலிருந்து இன்று வரை இடது கண் மேலும் பழுதாகிக் கொண்டே வருகிறது. வலது கண்ணும் பார்வைக்குறைவு உடையது தான். இடது கண்ணுக்குப் பார்வைக்குறைவு அல்ல. பார்வையே இல்லாமல் போகும் அளவுக்குக் குறை. அதனாலேயே நான் கண் பரிசோதனைகளைக் கூடுமானவரை தவிர்ப்பேன், ஒத்திப் போடுவேன். என் இடது கண்ணில் பார்வை இல்லை என்று மருத்துவரீதியில் உறுதிப்படுத்த நேரும் என்ற பயம், ஒரு துயரம் நிரம்பிய தயக்கம்.

தூரத்து வானத்தில் கலைந்து நகரும் பறவைக் கூட்டத்தின் கரும்புள்ளிகள் என இடது கண்ணில் மிதக்க ஆரம்பித்து இருபத்து ஐந்து ஆண்டுகள் இருக்கும். தனித் தனிப் புள்ளிகள் எல்லாம் ஒன்று கூடி, நக வெட்டியால் துண்டிக்கப்பட்ட  கீற்றுகள் போல மேலும் கீழும் வளைந்து அலையாடத்துவங்கி அனேக காலம் ஆயிற்று. என் பார்வையின் திசையின் இடது கோடியில் ஒரு கூரிய பேனா நுனியால் வரையப்பட்ட கரும் பறவை போல அது பறந்துகொண்டே இருக்கிறது எப்போதும். கழுகு ஒன்றை இடது தோளில் வைத்திருக்கிற ஒரு காடோடி போல, என் இடக்கண்ணில் அமர்ந்திருக்கிறது அந்தப் பறவை. என் பார்வை  முதலில் அதை தொந்தரவாக உணர்ந்தது. ஒரு கட்டத்தில் , பயணிகள் விமான விளம்பரத்தில் எப்போதும் ஓடுதளத்தில் தயாராக நிற்கிற விமானம் போல, அதைப் பார்வை ஏற்றுக்கொண்டு, தினசரியின் மற்றச் செய்திகளை வாசிக்கத் துவங்கிவிட்டது.

அண்மைக் காலத்தில், என் கண்களின் கருப்பு நிறம் வெகுவாக வெளிறி, ஒரு ’பூ விழுந்த கண்’ என்ற தோற்றத்தை அடைந்துவிட்டதாகவும், இனிமேலும் கண் மருத்துவத்தை ஒத்திப் போடுவதற்கில்லை என்றும் குடும்பத்தினரால் தொடர்ந்து அறிவுறுத்தப்பட்டேன்.   வேறு சில இடங்களிலும், இனிமேல் எனக்குப் புதிதாக ஒன்றும் நிகழ்வதற்கில்லை என்ற எல்லை வந்திருந்தது.   நான் எனக்குப் பிடித்த ஒரு கிராமஃபோன் இசைத் தட்டை, முள்முனை இறக்கி அதன் மாய அரக்கு வரியைச் சரியாகத் தொடவிட்டு, அதன் மினுமினுத்த கருஞ் சுழற்சியில் இசை துவங்கக் காத்திருப்பது போல, நான் கண் சோதனைக்குத் தயாரானேன்.

நல்ல விஷயத்தைத் தானே சொல்லப் போகிறேன்.  ‘நகரத்தின் ஒரு பிரபல மருத்துவ மனையில்’ என்பது போன்ற செய்தித் தாட்களின் மூடு மந்திரங்கள் இங்கே அவசியமில்லாமல், ‘அரவிந்த் கண் மருத்துவ மனை’ என்றே இங்கு குறிப்பிடுகிறேன். சில தினங்களுக்கு முன் , என்னுடைய அந்த விழித்திரைப் பரிசோதனைக்குத் தயாராகிவிட்டேன். அதற்கு முந்திய தினத்தில் தான் , அதன் முதல் கட்ட சோதனைகளை முடித்திருந்தேன். மறு நாட் காலை ஏழு மணிக்கு வந்தால், சீக்கிரம் முடித்துவிட்டுப் போய்விடலாம் என்று சொல்லப் பட்டும் இருந்தேன்.

என்னால் தனியாக எங்கும் செல்ல முடியாது. அப்படி ஒரு மன நிலை. ஒரு நல்ல சினிமா, நல்ல உணவு விடுதி, ஒரு நல்ல கண்காட்சி, ஏன் புத்தகத் திருவிழாக்களுக்குக் கூட நான் யார் துணையோடு மட்டுமே போக முடிகிறவன். தனித்த பயணங்களைக் கூடுமானவரை தவிர்ப்பவன். அரவிந்த் மருத்துவ மனைக்கு நான் தனியாகப் போவது என்று முடிவு செய்தேன். என் சமீபத்திய  மகத்தான முடிவுகளில் அது ஒன்று!

இன்னும் நான் இந்தக் கட்டுரையை ஆரம்பிக்கவில்லை அல்லது இப்போது இந்த வரியில் இருந்தே துவங்குகிறேன். எல்லா இடங்களிலும் நமக்கு உதவ யாராவது கிடைப்பார்கள் அல்லது இருப்பார்கள். அங்கே உ.சுப்ரமணியனும், சிதம்பரம் அக்காவும் இருந்தார்கள். உ.சு   என்னுடைய வங்கிச் சகா. பணி ஓய்வுக்குப் பிறகு அங்கே இணைந்திருக்கிறவர். ஓவியர் பொன். வள்ளியின் அக்கா என்பதால் எனக்கும்அக்கா, சிதம்பரம் அக்கா. மருத்துவ மனையில் ஒரு செவிலியர் மேலாளர். சிதம்பரம் அக்கா இருந்த 104ம் எண் அறையை எப்படித் தேடிப் போனேன் என்பதும் , விழித்திரைச் சோதனைக்கு உதவ வேண்டும் என எப்படி வாய்விட்டுக் கேட்டேன் என்பன எல்லாம், என் இயல்புக்கு ஒரு அதிசயம் தான்.

விழி அழுத்தப் பிரிவும், விழித்திரைப் பிரிவும் தான் அந்த நேரத்தில், உட்கார இடமின்றி, காத்திருப்பவர்களால் நிரம்பி இருந்தன. நேற்று மாலையும் அப்படியே இருந்தது. ஏற்கனவே இதை எதிர்பார்த்து, அந்த முழு தினத்தின் புதன் கிழமையை அரவிந்த் கிழமையாக எனக்குள் மாற்றியிருந்தேன். நேற்றே வந்து திரும்பியவன் என்ற அளவிலும், சிதம்பரம் அக்காவின் கருணையாலும் என் சோதனை, சில காத்திருப்பு நாற்காலிகளைத் தாண்டிச் சற்றுக் கூடுதல் முன்னுரிமையில் துவங்கியது. நான் ஒரு நீல நாற்காலியில் உட்கார வைக்கப் பட்டேன். என்னை விடப் பாரமாக, என் மேல் பாறை போல என் தனிமையும் உட்கார்ந்தது.

கண் அழுத்தம் இல்லை. ரத்த அழுத்தம் அதிகம் இல்லை. நோயாளிப் பதற்றம் உண்டாக்கும் சிறிதளவு ரத்த அழுத்தக் கூடுதலை அவர்கள் பெரியதாகப் பொருட்படுத்துவதில்லை. அடுத்துச் சொட்டு மருந்து. ஒரு அரை மணி அல்லது முக்கால் மணி நேரக் காத்திருப்பில் செவிலியரின் வெள்ளை உடை நடமாட்டத்தில், என் பார்வை உலகம் ஒரு வகைப் பனியால் மூடியிருந்தது. லா.ச.ரா வின் கனவு போல, அம்பாரம் அம்பாரமாக வெள்ளைத் துருவல்களின் குவியல் என்னைச் சுற்றிலும் நிரம்பிக் கிடக்க, என் கண்களுக்குள் சொட்டு மருந்தை , கால் பாவும் சத்தம் கூடக் கேட்காமல் ஒரு வெண் அசைவு இட்டுவிட்டுப் போயிற்று.

ஒரு சொட்டு மருந்துக்குப் பிந்திய இமை மூடல் இவ்வளவு பிரளயங்களை எனக்குள் உண்டாக்கும் எனத் தெரியாது. ஒரு எதிர்மறையான கருப்புக் கடல்,
தன் அடி வயிற்றைப் பிடித்துக்கொண்டு உட்கார்ந்து தன் குடலில் உள்ளதை வாய் வழியாகச் சிதறுவது போல, என்னென்னவோ புரளல்கள்.  நடந்ததன், நடக்க இருப்பதன் கசப்பு  அனைத்தையும் திரட்டி ஊற்றிய ஒரு பானத்தைப் பார்வை குடித்துக்கொண்டே இருந்தது உள்ளுக்குள். ஒரு முட்டுச் சந்துக்குத் துரத்தி ஒதுக்கப்பட்ட நிலையில், எல்லாப் புறங்களில் இருந்தும் தாக்கப்படும் ஒரு திரைக்காட்சி, அதன் தேவைக்கு மீறிய நீளத்துடன், ஊமை ஓட்டமாக ஓடிற்று.  வலுக்கட்டாயமாகப் பிடித்துத் தள்ளப்பட்டவன் போல், ஒரு உச்சிக்கும் பள்ளத்தாக்குக்கும் இடையில் நான் ஒரு கதறும் பொட்டலமென இறங்கிக் கொண்டு இருந்தேன்.

இந்த வர்ணனையை மேற்கொண்டு எழுதாமல் நிறுத்தும் படி பக்கத்து வெளி அறையில் இருந்து அந்தக் குரல் வந்தது. மருத்துவ மனையில் இருக்கும் போது, மருத்துவர் குரல் எது என்றும் சிகிச்சைக்கு வந்தவர் குரல் என்றும் அனுமானிப்பது எளிது. அது ஒரு மருத்துவரின் குரல். பிசிறு அற்ற, கனிவான ஒரு மருத்துவர் குரலினை நான் நீண்ட இடைவெளிக்குப் பின் அன்று கேட்டேன். சிறப்பு மருத்துவர்கள் சுருக்கமான வார்த்தைகளில், தாழ்ந்த குரலில் மட்டுமே பேச வேண்டும் என்று பழகி இருப்பார்கள். அவரின் ஓரிரு சொற்களில் இருந்து, நாமாக ஒரு வாக்கியத்தை யூகித்து எழுதிக்கொள்ள வேண்டும். நோயாளியும் மருத்துவரும் எந்த நொடியிலும் ஒரு உரையாடலை நிகழ்த்தும் சாத்தியம் இருப்பதில்லை. தனக்கு என்ன நிகழ்கிறது என அவரும் சொல்லமுடியாமல், அவருக்கும் சொல்லப் படாமல், மிகுந்த கலவரத்துடனே தான் ஒரு நோயர் வெளிவர முடியும்.

இந்த மருத்துவர் அப்படியில்லை. ரொம்ப நாட்களுக்குப் பிறகு வருகிற பெரியப்பாவை வரவேற்க வந்து, ரயில்வே ஸ்டேஷனில் இருந்து வீடு வரை பேசிக்கொண்டே வருவது போன்ற விசாரணையும் பதிலுமாகப் போயிற்று. சிகிச்சைக்கு வந்தவர், கடவுளின் சொந்த தேசத்திலிருந்து வந்தவராக இருக்கும். மருத்துவர் அவருடன் அதிகபட்ச மலையாளத்தில் பேசிக்கொண்டு இருந்தார். துவர்த்து முண்டு உடுத்தியும், அவ்வப்போது பின் கொசுவம் வைத்துச் சேலை கட்டியும்  மருத்துவர் பேசுவதை நான் மிகுந்த லயிப்புடன் கண்ணுக்குள் கேட்டுக்கொண்டு இருந்தேன். தானாகவே என் கண்ணுக்குள் இருந்த கடலின் கருப்பு மாறி, நீலக் கடலாகி இருந்தது. இப்படியே இன்னும் சற்று நீடித்திருக்கும் எனில் பாறைகள் மேல் சாய்ந்திருக்கும் கடல்கன்னிகள் கூட எனக்குத் தென்பட்டிருப்பார்கள்.

நான் கண்களைத் திறக்கவில்லை. ஏற்கனவே இரண்டு முறை பால் வெள்ளை நிற  டார்ச்  வெளிச்சக்கற்றையால் ’கண்ணை மூடிக்கோங்க’ என்று சொல்லப் பட்டிருந்தேன். மேலும் கடற்கன்னிகளின் காட்சியை நான் இழந்துவிடுவதும் உசிதமில்லை.  மூடிய இமைகளுக்குள் ஒரு பந்து போலக் கண்கள் உருண்டு, உட் பக்க இமைகளைத் தடவிவிட்டு நகர்வது ஒரு அனுபவம். நெற்றிக்கு நடுவே உள்ள ஒரு மூன்றாவது கண்ணை நீங்கள் அப்போது தேடாமல் இருக்க முடியாது.

பொதுவாகச் செவிலியரே பெயர் சொல்லி அழைப்பார்கள். மிக அருகில் என் பெயரின் உச்சரிப்புக் கேட்டது. கிட்டத் தட்ட அந்த அழைப்பே என் மூடிய இமைகளைத் திறந்தது.  என் முன்னால்  மருத்துவர் நின்றுகொண்டு இருந்தார். ‘ஐயா’ என்று துவங்குவதாகத்தான் அவருடைய ஒவ்வொரு கேள்வியும் இருந்தது. ‘ஐயா பெயர் கல்யாண சுந்தரமா?’, ‘ஐயா முகவரி 19.சிதம்பரம் நகரா?’ இப்படி.  பிசுபிசுப்பும் கண் கூச்சமும் நிரம்பிய கோடுகளால் ஒரு மருத்துவர் உருவத்தை வரைந்தபடி நான் என் பெயரை உறுதி செய்தேன். ‘ஐயா. வாங்க. சோதனை பண்ணிக்கலாம்’ என்று அவரே அவருடைய அறைக்கு அழைத்துப் போனார்.

அடுத்த பத்துப் பதினைந்து நிமிடங்களும் என்னைப் பொறுத்தவரை அற்புதம் நிறைந்தவை. துக்கம் விலகுகிற, பயம் தீர்கிற, விடுதலை அடைகிற ஒரு கணம் என்னவெல்லாம் நிகழுமோ, அவை எல்லாம் எனக்கு நிகழ்ந்தன. என்னை உட்கார அனுமதித்ததை விடப் பேச அனுமதித்தார். என் வாழ்வில் பேசுவதற்குக் கிடைத்த இறுதி வாய்ப்பு இது என்பதாக, நான் பேசினேன். அது நான் கூட, கல்யாணி கூட அல்ல, வேறு யாரோ. அவ்வளவு இளகி, அத்தனை நெகிழ்ந்து, அத்தனை லகுவாக என்னை உணரும்படி செய்ய அவரால் முடிந்தது. இம்மி அளவும் விட்டு விலகாத ஒரு மருத்துவராகவும், ஒவ்வொரு சொல்லிலும் என்னைத் தகப்பனாக ஏற்றுக் கொண்ட ஒரு மகனாகவும் அவர் இருந்தார். என்னுடன் மலையாளத்தில் அவர் பேச வேண்டும் என நான் விரும்பி, நானும் எனக்குள் சேகரித்திருந்த மலையாளச் சொற்களுடனான ஒரு உரையாடலுக்குத் தயாராக இருந்தேன்.

முதல் சுற்றில் இருந்து கடைசிச் சுற்றுவரை ஜெயிக்கும்படியாக அவருடைய தமிழ் இருந்தது. உழவர் சந்தைக்கு வெளியே கட்டுக் கட்டாகப் பனங்கிழங்கு விற்கிறவர் முன் நிற்கும் போது உணர முடியும் ஒரு செம்மண் வாசனை இருக்கும் உரையாடல் அவருடையது, அவர் எந்த மொழியில் பேசினாலும் எனக்குப் புரிந்திருக்கும்.

அடிப்படையான என் சந்தேகங்களை, இடது கண் சார்ந்து வெளியே சொல்ல இயலாமல்,  வளர்ந்துவரும்  சந்தேகத்தின் ஆளுயரப் புற்றுகளை எல்லாம் அவரிடம் என்னால் சொல்ல முடிந்தது, இடது கண்ணில் 1990ல் இருந்து நகரத் துவங்கி இருக்கும் கரும் புள்ளிகள் பற்றியும், இப்போது பறக்கும் கரும் பறவை குறித்தும் நான் கேட்ட கேள்விக்கு, அவருடைய பதிலை, ஒரு நுங்கில் இருந்து துவங்கினார்,

ஆமாம். ஒரு பனை நுங்கின் கண்ணில் துவங்கி, அதன் இளகிய பதத்தை எல்லாம் வர்ணித்து, மிக நிச்சயமாக நான் என் முன்னால் ஒரு நுங்குக் கண்ணை உணரத் துவங்கிவிட்டேன், இப்போது நான் இருப்பது ஒரு நுங்கு விற்கும் பதநீர் வியாபாரி முன், என என்னைத் தயார்செய்த விதம் சில நொடிகளுக்குள் நிகழ்ந்தது. அப்புறம் அவர் விஞ்ஞான பூர்வமாக என் நோய்க்கூறு என்ன என்பதை விளக்கத் துவங்கினார். நான் எட்டாம் ஒன்பதாம் வகுப்பின் சயன்ஸ் பீரியட் ஒன்றில், ஜோயல் சாம் அல்லது ஸ்டீஃபன் தம்பான் சாரின் வகுப்பறையில் இருந்தேன். காற்றில் ஒரு கரும்பலகை உண்டாக்கி, விழித் திரை, லென்ஸ், பிம்பம் எல்லாவற்றையும் வரைந்து காட்டி, அதில் எனக்கு எந்த இடத்தில் என்ன குறை, அதை எப்படிச் சரிசெய்வார்கள், எனக்கு ஏன் இனி அந்தக் குறையைச் சரி செய்ய முடியாது என்பதைச் சொன்னார்.

‘உங்களுடன் இன்னும் சில நிமிடங்கள் எடுத்துக் கொள்ளலாமா?’ என அவரிடம் அனுமதி கேட்டேன். என்னிடம் இருந்த அதுவரையிலான் நோயாளி அங்கியைக் கழற்றிவிட்டு, அன்றைக்கு வீட்டை விட்டுப் புறப்படும் போது அணிந்திருந்திருந்த ஸ்லாக் ஷர்ட்டிற்கு மாறிப்   பேசத் துவங்கினேன். இந்த மருத்துவமனையில் எனக்கு நிகழ்ந்த எல்லாப் பரிசோதனைகளிலும், அவர்களின் மிக உயர்ந்த மருத்துவத் திறமைகளையும் மீறி, அவர்கள் என்னுடன் பேசியதே இல்லை என்று சொன்னேன். கண் மருத்துவம் பார்க்க வந்தவர்களுக்கு, இரண்டு கண்கள் தவிர, ஒரு முகமும் இருப்பதை ஏன் ஒருவரும் கணக்கில் எடுப்பதில்லை என்று கேட்டேன். அவர் இதுபோன்ற என் கேள்விகளின் அடிப்படையையும் உதாசீனம் செய்யாமல், ஒரு சேவை மருத்துவ மனையின் அதிகப்படியான பரிசோதனைகளுக்கு இடையில் அவர்கள் இது போன்ற மனிதாபிமான நிமிடங்களைத் தவற விட்டாலும், எந்தக் குறைவும் இன்றி மருத்துவத் தீர்வுகளை அளிப்பதில் கவனத்தைக் குவித்து விடுவதாகவும் சொன்னார். நீங்கள் எப்படி இவ்வளவு நேரம் செலவளிக்கிறீர்கள் என்று கேட்டேன்.

அவர் சுருக்கமாக ஒரு பதில் சொன்னார். ‘எனக்கு இதில் ஒரு சின்ன ’த்ரில்’ இருக்கிறது. இந்த  ‘த்ரில்’  எனக்குத் தேவைப்படுகிறது. அது என்னை மேலும் செயல்பட,  உற்சாகப் படுத்துகிறது’ என்றார். நான் அவருடைய மலையாளப் பேச்சை நினைவூட்டிப் பாராட்டினேன். அவர் அதற்கான பதிலாக இல்லாமல், மருத்துவக் குறிப்புகளை எழுதிக்கொண்டே, ‘உங்களுக்கு, உங்களுக்கு முன்னால் வந்தவருக்கு எல்லாம் என் தகப்பன் வயது இருக்கும் அல்லவா?’ என்றார். அதற்கு மேல் எதுவும் சொல்லவில்லை. என்னைப் பார்த்து ஒரு சிரிப்புச் சிரித்தார்.

நான் அவர் பெயரைத் தெரிந்துகொள்ளலாமா என்றேன். ‘கார்த்திக்’ என்றார். அவர் நாற்காலியின் மேல் இருந்த அவர் வலதுகையில் என் கையை வைத்து,
ஒரு தகப்பனைப் போல, ‘நல்லா இருங்க கார்த்திக்’ என்றேன். கும்பிட்டேன். கண் கலங்கி வெளியே வந்தேன். அறை முகப்பில் மருத்துவர் பெயர்ப் பலகையை வாசிக்க முயன்றேன். கலங்கலாக ‘கார்த்திக் ஸ்ரினிவாசன்’ என்ற பெயர் இருந்தது. இதை எழுதும் போதும் மீண்டும் ஒரு முறை உச்சரித்துக் கொள்கிறேன்.

‘கார்த்திக் ஸ்ரினிவாசன்- எனக்கு  மீண்டும் ஒரு முறை இப்படித் தனியாக உச்சரிக்கப் பிடித்திருக்கிறது.

%